دل دیدنی های شهر سرب و سراب/فرگرد441

 

دل دیدنی های شهر سرب و سراب/فرگرد441

من خودکامه ای دل پریش و کوتوله ای کوته اندیش را دیدم که تراویده های قلم را نمی دید و روشنگری هایش را برنمی تابید. قلب قلم هماره می تپید و نور و نار از آن می تراوید....و این داستان بی پایان همه اندیشمندان ستم ستیز است با خودکامگان نور گریز!! 

من پرندگانی را دیدم که پل می زدند از رنگ ها با نوری از نیرنگ ها.پل هایی که در آفتاب حقیقت رنگ می باختند و نیرنگ هایی که در راه واقعیت ها سنگ می انداختند؛ ...و چه زیباست آن گاه که با طلوع آفتاب حقیقت ،نیرنگ ،رنگ می بازد و آفتاب رب بر سراب شب می تازد! 
 

من دیاری را دیدم که دلار تنها دلیل دلالت داوری ها بود.داد هم اسیر بیداد بود و واژه داد تنها در قاموس بیداد تبلور می یافت.
 

من تصویر مرگ را در قاب نگاه هایی دیدم که اگر جرعه ای از وجدان و قطره ای از ایمان چشیده بودند،از نگاه هایشان دریایی از حیات می جوشید.
 

 

من خشک اندیشانی را دیدم عاحز از فهم و اسیر وهم ؛ توهماتی در عالم خیال می بافتند و همان تصورات را حقیقت می یافتند. ...و شگفت این که هر روشنفکر روشنگری را دشمن داشتند او را بیگانه می انگاشتند .

 ادامه دارد...

                      شفیعی مطهر

سنگ مقدس قصه های شهر هرت / قصه چهل و هشتم

 سنگ مقدس

قصه های شهر هرت / قصه چهل و هشتم

وقتی اعلی حضرت هردمبیل به سلطنت رسید،مردم شهر هرت در رفاه و آزادی بودند و کمتر مشکلی برای مردم پیش می آمد که با ریش سفیدی بزرگان شهر حل نشود.

 در بیرون شهر هرت در نزدیکی کوه صخره سیاه رنگ بزرگی بود که مردم شهر از قدیم آن را مقدس می شمردند. مردم هرگاه اختلاف یا دعوای بزرگی هم داشتند ، از شهر بیرون می رفتند و در برابر آن سنگ و صخره بزرگ با سوگند اختلاف خود را حل می کردند.

وقتی هردمبیل بر اوضاع مسلط شد،روزی وزیر اعظم را به دربار فراخواند و از وضع زندگی مردم و کم و کیف درآمدهای دربار سوال کرد. وزیر اعظم به عرض ملوکانه رساندند که مردم شهر مشکل چندانی ندارند.اصولا کاری با ما ندارند.خود مشکلات خود را با کمک ریش سفیدان و بزرگان شهر حل می کنند.

هردمبیل گفت:پس وضع درآمد ما چه می شود؟

پاسخ داد: قربان! مردم اصلا نیازی نمی بینند تا به ما مراجعه کنند و ما بتوانیم از آنان کسب درآمد کنیم.

هردمبیل گفت: باید چاره ای بیندیشید و عرصه را بر مردم تنگ کنید تا مردم ناگزیر شوند برای گذران امور خود به سوی ما بیایند و ما بتوانیم از این طریق درآمدهایی کسب کنیم.

بنا به دستور شاه همه درباریان و مشاوران گردآمدند و تا برای یافتن راه هایی برای تسلط بر مردم چاره ای بیندیشند .پس از روزها بحث و بررسی سرانجام راه حلی یافتند. بر اساس آن روزی جارچیان درباری از سوی اعلی حضرت به همه مردم شهر هرت اعلام کردند که چون سنگ مقدس خطایی کرده،اعلی حضرت دستور داده اند صد ضربه شلاق به سنگ مقدس بزنند. بنابراین از همه مردم دعوت می شود در این مراسم شرکت کنند.

روز موعود تعدادی سرباز ضمن محاصره سنگ مقدس ،مردم را از نزدیک شدن به سنگ بازمی داشتند. یک مامور میرغضب نیز بر فراز سنگ مقدس ایستاده و تازیانه ای را مرتب دور سر می گردانید تا دستور نواختن ضربه ها از سوی اعلی حضرت صادر شود.

بزرگان و ریش سفیدان مرتب به شاه التماس می کردند و تقاضای عفو ملوکانه را داشتند. سرانجام شاه شرط عفو را در این دانستند که مردم آن قدر پول روی سنگ مقدس بریزند تا سنگ زیر سکه های مردم ناپدید شود.

مردم التماس کردند پس مجازات سنگ مقدس را اندکی به تاخیر بیندازند تا مردم بتوانند به خانه هایشان بروند و هر چه پول دارند ،بیاورند و روی سنگ بریزند.

شاه لطف کردند و ساعاتی مجازات را به تاخیر انداختند!! مامور میرغضب همچنان تازیانه را دور سر می چرخانید و وانمود می کرد که منتظر فرمان شاهانه است.

ساعتی گذشت مردم بیچاره از خانه ها بازگشتند و هر چه پول نقد داشتند،با خود آوردند و سخاوتمندانه نثار سر و روی سنگ مقدس کردند.به گونه ای که همه سنگ زیر خروارها سکه مدفون شد.

بنابراین شاه دستور عفو سنگ را صادر فرمودند و مسئله حل شد.

مدتی گذشت. وزیر اعظم به عرض رسانید که بر اثر ولخرجی های بستگان و وابستگان به دربار موجودی خزانه دارد ته می کشد.

شاه با توجه به تجربه های پیشین دوباره دستور داد در سطح شهر جار بزنند و باز مردم را برای تماشای مجازات سنگ خاطی فراخوانند. بزرگان شهر فورا اجازه شرفیابی خواسته و از اعلی حضرت تقاضا کردند از این پس هرگاه سنگ مقدس خطا کرد،فقط به آنان خبر دهند تا مردم همه موجودی و پس انداز خود را نثار سر و روی سنگ کنند تا اعلی حضرت فرمان عفو ملوکانه را صادر فرمایند.

بدین گونه مشکل ریخت و پاش اعلی حضرت و وابستگان حل شد.تنها مشکل موجود فقر روزافزون توده های مردم بود...که آن هم بدیهی است اصلا ربطی به اعلی حضرت ندارد!!!

دل دیدنی های شهر سرب و سراب/فرگرد440

 

دل دیدنی های شهر سرب و سراب/فرگرد440

 

  

من کسانی را دیدم رسته از هر قید و انقیاد، و نشسته بر بال هایباد. اینان می کوشیدند تا توانمندی های بشر را بنمایانند و واژه «نمی توانم » را به جای خود نشانند.
 

(توقیف محموله 645 قطعه پوست گرگ از یونان به چین در فرودگاه پکن)  

من شخصیت دگرگون شده انسان را دیدم،آن گاه که روحیه توحش بر او چیره می شود، از هر وحشی درنده تر می شود،از گرگخونخوارتر و از روباه مکارتر می گردد.    

 

 

من شهری را دیدم که مردمانش آن قدر به یکدیگر بی اعتمادند که شباهنگام چون گرگ ها با یک چشم باز می خوابند.  

 

 

من روزگاری را دیدم که دستار سپید و عبای تردید چونان حجابی سیمای واقعیت های ملموس و حقیقت های محسوس را برای برخی کوته اندیشان چنان می پوشاند که انگار نه چشمی برای دیدن دارند و نه گوشی برای شنیدن!! 
 
من بینشمندی را دیدم که در درازنایی شب،سیمای اهوراییکوکب را می دید. شب با همه هیبتش و ظلم با همه ظلمتش نمی توانست بارقه امید و سائقه خورشید را از او بگیرد.   

 

ادامه دارد...  

                    شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب/فرگرد439

 

دل دیدنی های شهر سرب و سراب/فرگرد439

من زندگی را رویای غافلانه و مرگ را بیداری هشیارانه دیدم. تا خفته، دل به بیداری نسپارد، رویایش را هشیاری می پندارد. «الناس نیام اذا ماتوا انتبهوا» (با الهام از حدیث شریف)

 

من ملتی را دیدم که چونان درختی خشک ، هماره چشم به راه بود؛البته نمی دانست چشم به راه بهاری حیات آفرین باید باشد یا تبری پولادین؟!!
 

من چه بسیار سرکشان دون و خودکامگان گردون را دیدم که جهان را در مشت می انگاشتند و خورشید را بین دو انگشت خویش می پنداشتند ؛اما چند صباحی نگذشت که خشم ملت ها آنان را از اریکه غرور به باریکه گور کشید!!
 
 
 
من خورشید منور را در دستان مردی روشنگر دیدم که می کوشید با نور آگاهی و منشور الهی ،چراغی فراراه تاریک انسان ها برافروزد و رشد و رویش را بیاموزد.
 
  

من نسل نو را دیدم یگانه با عطوفت، و بیگانه با خشونت.  او چون آفتاب مهر و مدارا می تابید و دنیای پر از خشم و خشونت را برنمی تابید.
 
ادامه دارد...

                        شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب/فرگرد438

 

دل دیدنی های شهر سرب و سراب/فرگرد438

من صدرنشینان والامقام و عالی رتبگان عظام را صرفا مهم و ارزشمند ندیدم؛ زیرا مهم نیست که پرنده بر سینه سپهر چقدر اوج می گیرد،بل که مهم این است که پرنده در اوج ، لاشخوری دغلباز است یا عقابی تیزپرواز؟  

من «نفهمی» را تنها «درد »ی دیدم که به جای بیمار،دیگران را می کشد!  

من اصل«تغییر» را تحول آفرین و حیات بخش دیدم؛اما چه بسیار تغییرات نابخردانه که نه تنها «تنوع » نیافرید،که به  «تهوع » انجامید. 

 

من یارانی را دیدم که یارای یاوری داشتند،اما چون خرد را وانهادند،از یاری افتادند.
 
 

من توپ گرد فوتبال را دیدم که به جای «گل» ، « پل » می زد؛گلی از افول و پلی از پول! 
 
ادامه دارد...                                                                       

                      شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب/فرگرد437

 

دل دیدنی های شهر سرب و سراب/فرگرد437

من خودکامگان را آن قدر حقیر و کوچک دیدم که در عرصه فرمانروایی خود دیدن هیچ بزرگی را نمی یارند و وجود هیچ بزرگواری را برنمی تابند.زیرا در بوستانی که سروها سر بر می افرازند،خرزهره ها شرمساری می برند. 

 

  من نسلی بی ریشه و فرزندانی بی اندیشه را دیدم که در جامعه نه وزنی دارند و نه وزنه ای هستند.گاه چون خسی اسیر موج اند و گاه چون غباری بر اوج. نه بر موج اختیاری دارند و نه بر اوج، افتخاری. حلقه ای جداشده از زنجیر اند و مانده در دام تقدیر. نه پیوندی با اسلاف دارند و نه بندی به اخلاف. 

 
من شهریاری خودکامه و فرمانروایی بی برنامه را دیدم که بر این پندار بود که در راه عوام فریبی دروغ را هر چه می خواهی «بزرگ» بگو ، ولی تا می توانی آن را «تکرار » کن؛ زیرا در یک جامعه پوپولیستی ،میزان باورپذیری یک گزاره به تکرار آست،نه به راستی گفتار!!  

من مغز انسان را فراتر از یک دینام هزار ولتی دیدم که متاسفانه بیشتر ما انسان ها  فروتر از یک چراغ موشی از آن بهره  می گیریم. (با الهام از سخن ویلیام جیمز)

 

من تملق و چاپلوسی را چون تیغی بران و شمشیری عریان دیدم که اراجیفی را می بافد و شخصیت ممدوح را می شکافد.

ادامه دارد...

                      شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب/فرگرد436

 

دل دیدنی های شهر سرب و سراب/فرگرد436

من بادبادک را دیدم با ادای شادی و ادعای آزادی ؛ اما او را نیز نه شاد دیدم و نه آزاد؛ زیرا رشته ای باریک او را به این دنیای تاریک وابسته می کرد. 

 

من در قطار این شهر چه بسیار دیدم مسافران فرصت طلب و مسئولان صاحب منصب که بی بلیت سوار شده اند و بی کردیت ماندگار گشته اند.

من « دل » و « دیده » را دیدم که بی « من » به هر سوی « سر » می کشیدند و به هر کوی « پر » می گشودند؛ من در این عرصه خود را نه «شخصیتی آزاد » ، که « بنده ای در بند باد » یافتم؛ بنابراین کوشیدم تا «دیده» را به بند کشم و « دل » را به دلبند بسپارم. 

 

من از شهر شادی ها تنها دری بسته و دلی شکسته دیدم و آن قدر بدان ها خیره نگریستم و عمری با غفلت زیستم که ده ها در باز و دل دلنواز را ندیدم.

من سرنوشت آدمی را نه تنها از آب و گل که از جان و دل دیدم. او را جان داده اند تا به جانان سپارد و دل داده اند تا به دلدار واگذارد. 
ادامه دارد...

               شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب/فرگرد435

دل دیدنی های شهر سرب و سراب/فرگرد435

 

من مغز انسان های فکور و افراد ذی شعور را همواره چون چشمه ای جوشان و رودی خروشان دیدم. 


من مرفهانی بی درد و مرشدانی نامرد را دیدم که گنج را برای جان خود و رنج را برای پیروان خود می خواستند.

من فقیرترین فرد را نه افراد بی پول،که انسان های ملول دیدم که نه رویایی برای روایت دارند و نه هدفی برای هدایت. 

 

من انسانی را آزاد دیدم که نه از قدرتمدار دون که تنها از قانون اطاعت کند.

 

من چهره هایی را به دل سپردم که دل زلالشان در چهره هاشان موج می زد.  

ادامه دارد...

                   شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب/فرگرد434

 

دل دیدنی های شهر سرب و سراب/فرگرد434

من موریانه های پنهان را دیدم که کشتزارهای بوستان این شهر را می خوردند،اما مردم برای گنجشک ها مترسک می ساختند.  

من چه اندک دیدم کسانی را که در زندگیم نقش داشتند و چه بسیار دیدم آنانی را که نقش بازی کردند!!

 من بهترین معیار برای شناخت وفاداری انسان ها را «زمان » دیدم، نه «زبان »! 

 

من آدم ها را دو گونه دیدم : یا غرورشان را زیر پای می نهند و با آدم ها زندگی می کنند و یا آدم ها را زیر پای می گذارند و با غرورشان می زیند!

من همسفری وفادارتر و همسایه ای ماندگارتر از سایه خود ندیدم....اما همین سایه همسایه نیز در تاریکی ها تنهایم می گذارد! 
ادامه دارد...

                       شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب/فرگرد433

 

دل دیدنی های شهر سرب و سراب/فرگرد433

من بسیاری از انسان ها را دیدم که از ارتفاع می ترسیدند ، نه از پستی؛چنین است که « پست » ها بسیارند و فرومایگان در راس کار! 

 

من علت وجودی همه انسان ها را برای دوست داشتن و اشیا را برای استفاده شدن دیدم؛اما افسوس که در این شهر اشیا را دوست دارند،ولی از انسان ها استفاده می کنند،آن هم سوء استفاده!!  

من خودبینی را نه دیدن خود، که ندیدن دیگران دیدم. 

من گاهی لب های خندان را دردمندتر از چشم های گریان دیدم. 

من همه ویژگی های انسان های بزرگ را بزرگ دیدم،حتی اشتباهات کوچکشان را! 

ادامه دارد...

                     شفیعی مطهر