انسان ؛مسکین خاک یا فرنشین افلاک؟
من انسان را موجودی تنوع طلب و جویای عیش و طرب دیدم،
او دوست دارد چون پرندگان در اوج سپهر به پرواز درآید و بر سینه صحرا تاخت و تاز کند ؛
در دل زمین چون خزندگان لانه بسازد و بر بلندای درختان چون پرندگان آشیانه برافرازد....
اما نه پرواز بر اوج و نه شنا بر میانه موج ،هیچ کدام نمی تواند روح پژوهنده و روان توفنده او را رام کند و آرام سازد؛
زیرا روح و روان تشنه او تنها در بهشت کمال و در جوار جمال ابدیت می آرامد و در سایه سار رضون الهی می آساید.
(شفیعی مطهر)
فانوس کور یا اقیانوس نور؟!
من فانوسی کور که نه،بل اقیانوسی نور را دیدم؛
فانوسی که پس از عمری جانسوزی و نور افروزی ،دامن مهر گسترده و دل به سینه سپهر سپرده ،
عمری در دل تاریکی ها درخشیده و اینک جوجکان بی پناه را پناه بخشیده است!
من همه کتاب زندگی را در سیمای زنگارگون و آرامش و سکون او خواندم!
....و به او می گفتند: « معلم »!
(شفیعی مطهر)
نفی آزادی انسان، نفی انسانیت اوست
من قرنی را دیدم که کرامت انسان به عنوان آخرین و پیشرفته ترین پیام انسانی می رفت تا پایان تاریخ تلخ بشریت را رقم زند.
زیرا انسانیت انسان به کرامت اوست و کرامت انسان آن گاه تبلور می یابد که انسان بتواند آزاد بیندیشد و آزاد اندیشه هایش را بیان کند.
بنابراین نفی آزادی انسان به مثابه نفی انسانیت اوست!
..و من در این قرن دیدم که کاهنان مزدور با سلاح زور،
به نام کار ارشادی، فرشته آزادی را
در پیش پای انگاره های زمین و بتواره های زمان قربانی می کنند!!
(شفیعی مطهر)
انسان های سبزکیش و نیک اندیش
من انسان های سبزکیش و نیک اندیش را چون گل های قالی همیشه شاداب و هماره در حال شباب دیدم؛
اینان نه از چیده شدن می هراسند و نه از بریده شدن!
نه از دشنام دگم اندیشان می پژمرند و نه از آلاام ابلهان می افسرند!
زیرا هماره بی نیاز از آب تملق اند و آفتاب تعلق!
خود چشمه آب مهر اند و سرچشمه آفتاب سپهر.
بی دریغ می تابند و بی تبلیغ می شتابند.
(شفیعی مطهر)
ثروتمندان فقیر!!
من بسیاری از ثروتمندان مغرور و سرمایه داران منفور را این چنین حقیر آن چنان فقیر دیدم
که تنها دارایی شان ،پول بود و تنها آبرویشان،تیول.
به آن می نازیدند و با آن می تازیدند.
(تیول = ملک و آب و زمینی که در قدیم از طرف پادشاه به کسی واگذار می شد که از درآمد آن زندگانی کند.)
(شفیعی مطهر)
تخریب بنای دیرین برای بنای شخصیت نوین
من در زندگی خود بسا دوستانی را دیدم که بنای شخصیتم را فروریختند
و پیمان ها و پیوندهای خود را از هم گسیختند.
از این شکست ها آموختم که برای بنای شخصیتی نوین باید بنای دیرین را درهم کوبید.
هر بنای کهنه کآبادان کنند
نه که اول کهنه را ویران کنند؟ (مولانا)
(شفیعی مطهر)
از ریشه تا اندیشه
من نیمکت های چوبین را پربارتر از درختان سنگین دیدم؛
درختان از ریشه می نوشند و نیمکت ها از اندیشه.
آن ها ریشه در خاطر خاک دارند و اینان اندیشه در افلاک؛
درختان از سیال انهار طراوت می گیرند واینان از زلال آموزگار.
(شفیعی مطهر)
