سخن مطهر

من انسان ها را چون درخت خشک در زمستان دیدم،اینان می توانند هم چشم به راه بهاری دلپذیر باشند و هم منتظر تبر هیزم شکنی پیر.

من رشد و رویش گل ها و ریاحین را در ریزش باران تند دیدم، نه غرش بوران تندر. بنابراین دانستم رشد و رویش ذهن ها و استعدادها بر اثر استدلال های خردپذیر است، نه فریادهای تحقیر و تکفیر.

من یک قلب پاک و عقل دراک را از همه معابد،مساجد و کلیساها مقدس تر دیدم.

من یک انگیزه دل گرمی را بهتر از هزار آمیزه سرگرمی دیدم.

من زیان سبز درخت را آموزگاری پویا و معلمی گویا دیدم؛ پیش از این که شاخسارانش نور را ببینند،ریشه هایش تاریکی را تحمل کرده اند؛یعنی برای رسیدن به نور آگاهی از دهلیزهای سیاهی باید گذشت. 

ادامه دارد...