سخن مطهر

استقلال ، آزادی،جمهوری اسلامی

                 (یادواره از روز 17 شهریور57) 

امروز سی و هفتمین سالروز جوشش خشم و خروش ملت ایران در جمعه هفدهم شهریور سال 1357 بود. 

در این روز مردم آزادی خواه و سنم ستیز ایران ،عصای عصیان بر دست و پرچم طغیان بر دوش ،علیه خودکامگی حاکمان به پاخاستند و با سر دادن شعار« استقلال ،آزادی،جمهوری اسلامی»، در حقیقت ضمن تعیین نوع رژیم حکومتی خود(جمهوری اسلامی) بردرونمایه نمادین آن نیز (یعنی استقلال و آزادی) تصریح کردند.

من در آن روز احساس خود را در قالب سروده ای کوتاه بیان کردم و بر این شعار تاریخی(استقلال ،آزادی، جمهوری اسلامی) پای فشردم تا ان شاألله نسل های همیشه تاریخ به یاد داشته باشند که پدران و مادران آنان با ایثار خون خود نوع حکومتی را  برگزیدند که درونمایه سرخ آن «استقلال و آزادی » بود!

این شما و این شعر

       « استقلال ، آزادی، جمهوری اسلامی »

                                  (1)

بر سنگفرش کوچه ها

بر خاک خون رنگ بیابان ها و صحراها

به روی قلب اسفالت سیه رنگ خیابان های شهر

بر جبین روشن دیوار هر خانه

به روی صخره های سخت کهساران

و در پیشانی هر دسته از رزمندگان

                      بر روی هر پرده

و در آثار سرخ پنجه خونین جانبازان

 و اندر اختلاط پرشکوه خون روحانی و دانشجو

به روی سینه تخته سیاه هر کلاس درس

 و اندر لابه لای سطرهای مشق هر کودک

                          و هر سرمشق

با خون شهیدان و...

                  قلم های دو پای هر مجاهد

سرخ و خون آلود بنوشته است:

«استقلال،آزادی،جمهوری اسلامی»

                                    (2)

شب است و در طلوع ماه پیکار است

محرم سرخ و خونین می رسد از راه

و بر سیمای او آثار زخم سال ها پیکار

پیکار مدام حق و باطل

             مردی و نامردمی

                      پاکی و ناپاکی

و در آغاز استقبال از این ماه پیروزی خون بر تیغ

خون پاک صدها جنگجو

                بر تارکش جاوید خواهد ماند

و در آغاز تحمیل سکوت و ظلم شب بر شهر

غریو و غرش تکبیر و توحید مسلمانان

ستون کاخ استعمار دشمن را فروکوبید

و در دنبال آن خطی ز آتش 

قلب مردان را درید از هم

و در توفان خونبار صفیر گرم خشم سرخ

و در آهنگ تکبیر و ندای دلکش توحید

و در موج عظیم خون جاری در خیابان ها

و در پرواز شورانگیز مرغ جان به اوج آسمان عشق

و در تکرار تکبیر جوانان بر فراز بام

هم آهنگ و توام با صفیر گرم و گل رنگ گلوله

                                در فضای تیره تهران

 اندر ریزش گل های پرپرگشته روی خاک

و اندر صبر سرخ سخت کوشان در بن سنگر

و در لبخند معصومانه پیکارگر در لحظه بدرود

                        بر لب های خشک و سرد

تنها این سرود ما ترنم داشت:

«استقلال،آزادی ،جمهوری اسلامی»

                                        (3)

در فضای وحشت میدان ژاله

در میان بزم خون و آتش و لاله

صفیر سرخ رگبار مسلسل ها

و در مشتان پولادین چون کوه استوار و سخت

و در شوق صدای نازک بشکفتن این لاله های سرخ شهریور

و در فریاد خشم توده های رنجبر بر ضد خودکامان

و اندر لرزش تند زمین در زیر پای مردم عاصی

و در آهنگ جانسوز شعار توده مستضعف بیدار

و در بازی شورانگیز جنگ مشت ها با تانک

و اندر ضجه های دلخراش مادران بر گور فرزندان

و در دُردانه های اشک بر سیمای معصوم یتیمان

در خراش دست خون آلود خواهرها

که با ناخن ز خاک سرد و افسرده

برادرهای از کف رفته می جویند

و در شور و شکوه رعدآسای سرود خون 

و از حلقوم مردان و زنان پاک و آزاده

طنین سرخ این آهنگ می پیچد که:

«استقلال،آزادی،جمهوری اسلامی»

                                      (17شهریور1357 - شفیعی مطهر)