سخن مطهر

خودشکوفایی

نسیمی نوگلی را باز می کرد            

به گوشش نغمه ای را ساز می کرد 

که من پیراهنت را می گشایم           

به صبح زندگی ره می نمایم 

شکوفه شادمان خندید و بشکفت      

  و اندر پاسخش این راز را گفت 

که گر من نشکفم رنج تو فانی است     

  اساس خودشکفتن جاودانی است

(شفیعی مطهر)