بهره گیری از« جهان آفرینش » با « توان بینش »
#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(344)
بهره گیری از« جهان آفرینش » با « توان بینش »
من « آفتاب » را بسی « جهانتاب »دیدم.
خورشید هر « بامدادِ بِشکوه » از « چکادِ کوه »
در « تنورِ نور می سوزد » و « اَنهارِ نار می افروزد ».
او « بی دریغ » بر « ستیغ » « می تابد».
نور خورشید سراسر « جود » است و « وجود »؛
اما هر « موجود»ی ،« جود » او را « برنمی تابد»!
خورشید جهانتاب که « نور و نار»ش را از هیچ « تور و تار » دریغ نمی کند،
تنها بر گیاهی « می تابد » که خود، نور را « دریابد»!
گیاهانی می توانند « زلال نور بنوشند » که خود با « کمال شور بکوشند»!
تا گیاهان « سر از خاک برنیاورند» و « دل از مغاک برندارند»،
نمی توانند از این « اقیانوس نور »،« فانوس کور »برافروزند.
بنابراین دانستم که همه « جهان هستی » و « آسمان اَلَستی »
پر از « انوار الهی » و « اسرار آگاهی »است؛
ولی بهره گیری از همه مواهبِ« جهان آفرینش »
در گروی « توان بینش » است!
#شفیعی_مطهر
--------------------------------
چکاد: قُلّه کوه،تارک سر،بالای پیشانی
اَنهار: نهرها،جویباران
ستیغ: قُلّه، بلندی سرکوه
جود: بخشش، کرم، رادی، جوانمردی
تور : تیره و تاریک
تار: تیره،تاریک،ظلمانی
مغاک: گودال،غار،گود،سوراخ
گاه گویه های مطهر telegram.me/amotahar
