سخن مطهر

من مردمی را دیدم که دست های بهره کشی از شیب استثمار و نشیب استحمار را از فراز قله ثروت به سوی فرود دره عسرت دراز کرده بودند .هر کس خون فرو تر از خود را می مکید و به فراتر از خود می بخشید!!

من انسان را در اسارت ماشین و انسانیت را در حقارت ماشینیسم دیدم. ماشین آمده بود تا در خدمت بشر باشد،نه شر؛اما چنان فربه شد که سازنده خود را بلعید و اندیشه اش را خرید.

من مردمی را دیدم که سیمای انسان را در قاب تحقیر و انسانیت را در نقاب تصویر می نگریستند. مانایی را در«من» و زیبایی را تنها در «تن» می دانستند.

من مدیرانی را دیدم که مدعی بودند«شیفته خدمت اند،نه فریفته قدرت»؛ اما یاخته یاخته وجودشان وابسته به میز قدرت و مهمیز دولت بود.

من در این شهر جعبه جادویی و نظام هیاهویی را دیدم که همه مخاطبان را مرید و شهروندان را عبید می خواست. ره آورد اینان برای دهن ها،دروغ بود و برای گردن ها،یوغ.

ادامه دارد...