سخن مطهر

هر پگاه نو با یک نگاه نو

«ژرفای چاه» و «تنگنای تباه».فرگرد 1936

☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️

من«قورباغه ای غریق» را در«زاغه ای عمیق»دیدم.

او در «ژرفای چاه» و «تنگنای تباه»،

«آسان می زیست» و «آسمان را می نگریست»!

او هر «روزانۀ کیارنگ» از «روزنۀ تنگ»

با «مِهر نهان» از «سپهر بی کران»،

تنها «دایره ای آبی» چون «نایره ای سرابی» را می دید.

انسانِ «فرودین» و «کوتاه بین» نیز

از «همۀ جهان هستی» تنها یک «همهمۀ نهان پستی» درمی یابد.

بیاییم با «تغییر جایگاه» ،«تاثیر دیدگاه» را تجربه کنیم.

این «معنا» را «مولانا» چه زیبا می سراید:

پشّه کی داند که این باغ از کی است

کاو بهاران زاد و مرگش در دی است

شفیعی مطهر

☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️

زاغه: گودال

نایره: آتش برافروخته

فرودین:زیرین،پایینی،پست تر

کیارنگ: سفید

لینک کوتاه :

https://www.eqtesaddan.ir/?p=121149