«روزی» و «بهروزی»(فرگرد 1703)
هر پگاه نو با یک نگاه نو
«روزی» و «بهروزی»(فرگرد 1703)
آن چه «پول می زاید» و بر «تیول می افزاید»،
«نعمتی الهی» و «ثروتی رفاهی» است؛
ولی افزودن بر ثروت،نه «زایش روزی»،که «افزایش مال اندوزی» است.
«نسیم روزی» اگر بر «شمیم بهروزی» نیفزاید،
نه «بال پرواز»،که «وبال ناساز» است.
روزی آن است که برای انسان،«رامش» و «آرامش» می آفریند،نه «تَنِش» و «سرزنش».
اگر ثروت تنها «مایۀ ارعاب» و «سازمایۀ اضطراب» بشود،
این تبدیل «نعمت الهی» به «نقمت تباهی»است.
آن که «کاسۀ روزی» را در «کیسۀ مال اندوزی» می پندارد،
بهرۀ او از ثروت،«سایش جان» است،نه «آسایش جهان»!
ثروتی که بر «درک فضایل» و «ترک رذایل» بیفزاید،
«رویِش روزی» است و «بویِش بهروزی».
شفیعی مطهر
----------------------
تیول: ملک و آب و زمینی که شاه به کسی واگذار می کند که از درآمد آن زندگی کند
نقمت: عذاب، عقوبت، رنج و سختی
سایش: ساییدن،سودن
بویش: بوییدن و احساس کردن
