سخن مطهر

همبستگی اجتماعی در نگاه اسلام /3

یک تمثیل  روشنگر

#شفیعی_مطهر

در عصر یخبندان بسیاری از حیوانات یخ زدند و مردند. 

 خارپشت ها وقتی وخامت اوضاع را دریافتند، دورهم جمع شدند  که گرم تر شوند و بدین ترتیب همدیگر را از شدت سرما حفظ کنند. 

 ولی خارهایشان یکدیگر را زخمی می کرد. مخصوصا  وقتی که به هم نزدیک تر بودند . ناگزیر تصمیم گرفتند از کنار هم دور شوند . به همین دلیل از سرما یخ زده و می مردند. 

 از این رو مجبور شدند یا خارهای دوستان را تحمل کنند و یا نسلشان از روی زمین  بر کنده شود. و این چنین آموختند که باز گردند و گرد هم آیند و با زخم های کوچکی که همزیستی با دوست به وجود می آورد، زندگی کنند .

 آموختند که گرمای وجود دوست مهم تر است ... و این چنین توانستند زنده بمانند.

 بهترین رابطه این نیست که اشخاص بی عیب و نقص گردهم آیند.

 بلکه  آن است که هر فرد بیاموزد با معایب دوست کنار آید و محاسن دوست را تحسین کند.

 برای ایجاد احساس همبستگی اجتماعی لزوما نباید هر فرد اجتماع همه انسان ها را محبوب و مطلوب بداند تا با آنان احساس همبستگی پیدا کند. بلکه باید همه انسان ها ، به ویژه هم میهنان گرامی را دوست داشت و با آنان احساس همبستگی کرد؛ اگر چه خارهای تیز برخی رفتارهایشان روح و روان ما را بیازارد و مجروح کند. باید به جای احساس جلب منافع فردی ضمن احیای روح اجتماعی و وجدان جمعی بکوشیم بذر احساس وفاق اجتماعی را  در بستر اذهان آحاد جامعه بیفشانیم.

ادامه دارد....

-------------------------------