معرفی آثار و تالیفات (19) دانستنی های زندگی(3)

معرفی آثار و تالیفات (19)

 دانستنی های زندگی(3)

 

شناسنامه کتاب

نویسنده : سیدعلیرضا شفیعی مطهر

ناشر : انتشارات رواق دانش - قم  ( به سفارش خیریه حضرت امام رضا(ع) مهربان)

نوبت چاپ :اول - 1392

شمارگان:۳۰۰۰

قطع و تعداد صفحات : رقعی  - 184 صفحه

این کتاب نوزدهمین اثر منتشرشده این نگارنده و شامل درس هایی زندگی ساز و دانستنی هایی مورد نیاز در قالب حکایت های حکمت آمیز و سروده های جالب و خرد انگیز است.برخی از منابع آثار در پایان اثر ذکر شده و در بقیه موارد چون در سطح فضای مجازی اینترنت به تواتر نشر یافته ،صاحب اثر شناخته شده نیست.
 در پایان هر حکایت نکته ای درس آموز را متذکر شده ام. شما قطعا نکات حکمت آمیز بیشتری درخواهید یافت.

به دنبال تالیف و انتشار کتاب جلدهای اول و دوم «دانستنی های زندگی »  و استقبال شایسته مخاطبان از آن ،مسئولان موسسه خیریه امام رضا(ع) از من خواستند تا نسبت به تالیف جلد سوم آن اقدام کنم. اکنون این کتاب به عنوان جلد سوم آن  شامل مجموعه ای از دانستنی های ضروری زندگی در قالب داستان ها و،سروده ها و سخنان کوتاه حکیمانه است. البته این نگارنده نام«حکایات حکیمانه» جلد ششم را برای این اثر برازنده تر می دانستم؛اما اصرار مسئولان خیریه امام رضا(ع) بر انتخاب نام «دانستنی های زندگی» سبب این نام گذاری شد.

ضمنا وبلاگی تحت عنوان «دانستنی های زندگی» دارم که معمولا هر روزه آپ می شود. در صورت تمایل مراجعه فرمایید به این لینک:

 http://webaran.blogfa.com/

نقدهای سازنده و رهنمودهای ارزنده شما را چشم در راهیم.

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۲۸)

دل دیدنی های

شهر سرب و سراب(۲۸)

من کوهی را دیدم که درد زاییدن گرفت ، ولی.......ولی پس از ۹۰ سال و ۹۰ماه و ۹۰ روز و... موش زایید !! 

 من شاهین هایی را دیدم بی بال و بی نفس، و خوی گرفته با قفس ، وارسته از سینه سپهر و سحاب، و وابسته به مهر ارباب ، اوج سپهر را به موج مهر فروخته بودند.     

  

   من اندیشمندی را دیدم که برای ریشه ها رشد و رویش می خواست و برای اندیشه ها پاکی و پویش ؛ دگر اندیشمندان را فراتر از اوج می دانست و رهاتر از موج ؛ فکوران را می شناخت و فرزانگان را می نواخت ؛ اما قدرتمداران مست و خفاشان شب پرست، دهانش را بستند و پر و بالش را شکستند ! 

  من شهریاری را دیدم که شهروندان را آزاد می خواست و دیار را ، آباد ؛ قهرمان زدگی را می زدود و مردم را به قهرمانی می ستود. 

من قبیله ای را دیدم که قبله را در حصار انحصار ، و دیگر پرستشگران را زیر نگین اقتدار خود می خواستند. خدای آنان به اندازه ای کوچک بود که نه تنها در افق دل ، که در فلق فضایل نیز دیده نمی شد. خوشنودی آن خدای در خوشنودی آنان و خشم او در تمایل آنان تجلی می یافت. 

 

ادامه دارد...

                    شفیعی مطهر

                                                    شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۲۷)

دل دیدنی های

شهر سرب و سراب(۲۷)

  من نیایشگری را دیدم که « خدا » را از دل می راند و « دعا » را به جایش می نشاند. 

 من عابدی را دیدم که « فکر » را از ذهن می زدود تا « ذکر » را جایگزین آن کند. 

  من حاکمی را دیدم که « اعتماد مردم » را ارزان می فروخت و «خودکامگی » را گران می خرید. 

 من سدی پر آب دیدم که قرن ها قطره قطره آب را در خود گرد آورده بود....

 و جمعی را دیدم که بی پروا و بی امان با هر ابزاری به جان سد افتاده بودند تا ...

... و سرانجام سد را شکستند و همه را سیلاب برد!!! 

  من خدا را دیدم بی نهایت بزرگ، اما در عین حال چنان کوچک که در ذهن کودکی پنج ساله می گنجید و باز به اندازه ایمان و آرزوی او بزرگ بود ، در رویایش روان بود و در نگاهش، نگران.

 

ادامه دارد....

                       شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۲۶)

دل دیدنی های

شهر سرب و سراب(۲۶)

  من شهری را دیدم سیراب از سرب و سراب و تشنه یک جرعه از آفتاب!  

من گوی گردی را دیدم بدون شعور که ۲۲ انسان باشعور به دنبالش می دویدند و نگاه میلیون ها با شعور دیگر به دنبال آن ۲۲ نفر می دویدند. چنین می نمود که میزان شعور میلیون ها نفر باشعور را یک گوی گرد بی شعور رقم می زند!! 

من مردی را دیدم که با مصالح قدرت ، کاخ مصلحت می ساخت.  ....و شگفتا این مصالح چقدر با این مصلحت همخوانی دارد!!

 من فرعونی را دیدم که از دیار دیرباز تاریخ آمده و صندوقچه ای پر از سخنان کهن به عنوان سوغاتی آورده بود. وقتی در صندوقچه باستانی را گشود، همه جا پر از سخن های کهن شد و دیگر جایی برای سخن های نوین نماند. 

 من باورمندی را دیدم که تنگ شیشه ای باورش را در حفاظی پولادین نهاده و از نزدیک شدن هر شکی به خود می لرزید؛ زیرا تنگ بلورین باورش بسی ترد بود و از هر ریزه سنگ خرد می هراسید.

                                                                     

ادامه دارد...

                       شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۲۵)

  دل دیدنی های

 شهر سرب و سراب(۲۵)

 من « آرزومندی» را دیدم که با آرزوی مرگ، مرگ آرزوها را می گریست و باز در خیال آرزوهای دیگر غافلانه می زیست. 

 من « شجاع» ی را دیدم که می ترسید، می هراسید و می لرزید؛ اما با همه این ها گامی هم به جلو برمی داشت. ...و همین رمز کامیابی و راز شادابی او بود. ...و من دانستم که ترسیدن و لرزیدن گاه ناگزیر است، اما گام نهادن به پیش تنها تدبیر است.

من گردونه زمان را دیدم که چالاک و شتابناک می گذشت، و ما را بی بهره می گذاشت. در این گشت و گذار نه ما او را ، که او ما را تلف می کرد! 

 من مردان کوچکی را دیدم که در آرزوی یافتن آسایش مردان بزرگ افسردند ...

  و مردان بزرگی را دیدم که در رویای یافتن آرامش مردان کوچک مردند! 

 

من در آغازین گام در هر جاده ، می کوشیدم پایان آن را ببینیم . دیدن پایان راه نه در گروی پیمودن همه جاده ، که در دمی نگریستن به پشت سر است ، چون زمین گرد است و هدف رفتن است ، نه رسیدن!! 

 

  من کودک فال فروشی را دیدم که جار می زد: من :« فردا » را به آنانی می فروشم که در « دیروز» خود مانده اند.  ....و من سیمای فردا را در آیینه دیروز می دیدم.

 من « داور» ی را دیدم که هرگاه می خواست درباره رهروی داوری کند، نخست چند گام با کفش های او راه می رفت!

ادامه دارد...

                         شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۲۴)

   دل دیدنی های

شهر سرب و سراب(۲۴)

   من شخصی را دیدم متین با شخصیتی وزین که بر این باور بود که وزن شخصیت هر کس به اندازه حجم سختی هایی است که در راه روشنگری مردم تحمل می کند. 

 

 من « خار»ی را دیدم که در سایه «گل» ، نه « خاری» را احساس می کرد و نه « خواری» را ! زیرا خار برای گل، نه وایه وبال ، که مایه کمال بود. 

 من حکیمی را دیدم که در ژرفای هر پدیده خنده دار، حقیقی ماندگار را می جست. او بر این باور پای می فشرد که در باطن هر پدیده، یک حقیقت ندیده نهفته است. 

 من ساده اندیشی را دیدم که چون از اول به فکر آخر نبود، همیشه در آخر به فکر اول می افتاد!  او عمری در این دور تسلسل بیهوده می چرخید و فرسوده می گردید.

من« بزرگ »ی را دیدم که « بزرگی » را در « زیبایی » نمی دانست ؛ ولی « زیبایی » را در « بزرگی» می دید! 

 

ادامه دارد....

                   شفیعی مطهر

سفرنامه من از شهر سرب و سراب (۲۳)

 سفرنامه من از 

شهر سرب و سراب (۲۳)

 من گلی بهاری را دیدم که در دل دشتی خشک و خزان زده با جان سختی و شوربختی می کوشید تا پیام حیات آفرین بهاران را برای خزان زدگان بازگوید....  

من کسی را دیدم که تنها دردش بی کسی بود. نوای او بینوایی و برگ او بی برگی بود. درد بی کسی و بی همزبانی او را از احساس همه دردها بی نیاز کرده بود.

 

 من « رهرو»ی را دیدم که راهش  بسی هموار و همه گل های زندگیش بی خار بود؛ چرا ؟!!چون راه را اشتباه رفته بود!! 

من « تنها» یی را دیدم که از بسیاری پاکی ناگزیر از همه « تن» ها بریده و «تنهایی »را برگزیده بود. او خود را رستگار و خدا را سپاسگزار بود؛ زیرا دلدار ، اغیار را از دور و بر او رانده بود، تا او را تنها به حضور بپذیرد. 

ادامه دارد...

                                                                    شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب ( ۲۲)

       دل دیدنی های 

شهر سرب و سراب  ( ۲۲)

 من گوری را دیدم که میلیون ها نفر چندین دهه بر فراز آن گریستند و با آن ایده ئولوژی زیستند ؛ تا سرانجام دریافتند که در آن گور نه مرده ای خفته و نه فکری نهفته!!

 

من در گرماگرم چله سرد و یخبندان زمستان کرسی گرمی را دیدم که همه اقوام پراکنده یک ملت بزرگ را در گرمای محبت و مساوات گردآورده بود. برابری حقوق تنها رشته ای بود که همه را بر محور مودت و مدار محبت جمع می کرد... 

* من آتشفشانی را دیدم که از « دهانش » ، نه « دهانه اش »، « گزاره های آتشین »، نه « گدازه های آذرین » را به هر سوی سپهر می افشاند . اخگر بیانش، جگر کوه را می شکافت و قلب حق پژوه را می یافت ؛ اما دل احمق حق ستیز و نادان نورگریز را نه ذره ای می کاوید و نه اثری می بخشید ! 

  مسیح (ع) : 

چه کوران و کرها شفا داده ام           ز درمان احمق فرومانده ام

                                                                              (ش.مطهر)

  * من خورشیدی را دیدم که شراره شور بود و مناره نور؛ اما از سوی ظلمت زدگان نه ستایش ، که پرستیده می شد. در آن جا که پرستش بر جای ستایش می نشیند، دیگر نه قانون نور را پاس می دارند و نه کانون شعور را سپاس می گزارند!! 

ادامه دارد... 

                                  شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب (۲۱)

دل دیدنی های 

 شهر سرب و سراب (۲۱) 

 * من یک کرم ابریشم را دیدم که عمری به دور خویش پیله می تنید. او آن قدر پیله تنید.....پیله تنید.....باز هم پیله تنید....تا سرانجام در میان پیله های خود خفه شد!! او هنگامی به رهایی اندیشید که خیلی دیر شده بود. فراوران ابریشم  برای استحصال ابریشم ،او را با پیله اش به درون دیگ آب جوش ریختند ، چون بر این باور بودند که اگر کرم، بخواهد خود را رها سازد، باید پیله را بشکافد؛ در نتیجه همه ابریشم ها تلف می شود!! 

 

.....اما من کرم ابریشم دیگری را نیز دیدم که چراغ خرد را فرا راه خویش داشت و بر رهایی خود همت گماشت. او پیش از انقضای فرصت و اسارت در عسرت چاره ای اندیشید و با شکافتن پیله های تنیده و شکفتن در پگاه پدیده ، خود را از اسارت رهانید و به رفعت رسانید.

مرا دیوانگی عقلی دگر داد                  وجودی و بقایی تازه تر داد  

 * من شهریاری را دیدم که همه توش و توانش برای « گفتن » بود !! و گنجایشی برای « شنیدن » نداشت. چون همه وجودش « خود داناپنداری !! » بود، جایی برای « شنیدن » و « یادگرفتن » نداشت!!!  

  او مفت حرف نمی زد؛ اما خیلی حرف مفت می زد!!

....و سرانجام در پیله های جهل مرکب و غرور لبالب جان داد....

 مرا جان کندن زیبــای پیله                 به پــــرواز وصــال او خبر داد 

* من یک نیستان ناله را دیدم و یک گلستان پر از نواله ! شگفت این که گلستانیان نواله ها را می ستاندند تا ناله ها را نشنوند! 

 

  ادامه دارد...

                                                         شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب (۲۰)

  دل دیدنی های

شهر سرب و سراب (۲۰)

 

من آرش را دیدم با کمانی گران و چشمانی نگران. نگران از این که کمان و پیکان او دیگر نمی توانست مرزها را درنوردد و بوم و بر نیاکان را گسترش دهد . او می دانست که فرزندانش امروز باید با کمان «اندیشه » و پیکان «فرهنگ » ، مرزها را پاس دارند و مرزداران اندیشه و فرهنگ را سپاس گزارند.

 

من سیم خارداری را دیدم که از داشتن خار خسته شده بود. او کم کم به این باور رسیده بود که دوران خار گذشته و اکنون همه فهمیده اند که طبع و ذات بشر نه زبان خار قدرت ، که بیان گل محبت را بهتر می شنود و می فهمد.  تارهای سست عنکبوت ، خارهای سخت طاغوت را فروپوشانده و از کارایی انداخته اند!

 من زنی را دیدم که آبستن درد بود و نوزاد غم در رحم داشت . او با تار تنهایی و پود پاکی ، بلوز آینده را می بافت. سال ها وی بر سر سفره گرسنگی و  سبوی تشنگی، کودکانش را با لقمه های وعده و آرزو سیر می کرد و با سرود لالایی فردای قشنگ ، روزی پاک از رنگ نیرنگ، آنان را می خوابانید. 

 من تاریخ را دیدم در کوچه های برهوت ، اما چه پیر و فرتوت ؛ با کوله باری از عبرت و کارنامه ای پر از خشونت . از او پرسیدم: چه کسانی تو را می سازند و می پردازند؟ گفت:

  آنان که می توانند، می سازندم! و آنان که نمی توانند ، می نگارند و می پردازندم!!

  ادامه دارد....

                                                                   شفیعی مطهر