#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(199)
«کُشتن» یا « کاشتن»؟!
من دلی را دیدم که در « آنی شکست»،
اما دریغا با گذشت عمری «به هم نمی پیوست».
بنابراین دانستم که در« نوازش دل ها» و « گشایش مشکل ها»،
«کشیدن بار انبوه» به که «چشیدن زهر اندوه».
در بوستان انسانیت «گلشنی از محبت کاشتن»
به که« دشمنی را با خشونت کُشتن»!
با خشونت دوست،دشمن می شود
با محبت خار،گلشن می شود
#شفیعی_مطهر
@amotahar
نقش تحزب در جذب مشارکت عمومی/3
#شفیعی_مطهر
مفهوم شناسی تحزب /1
تحزب
یک بحث اجتناب‌ناپذیر است. هیچ‌گاه بر پایه دیدگاه‌های فردی و مبتنی بر
نظریات افراد، نمی‌توانیم جامعه را بسازیم. باید نظریات افراد، پخته و سپس
مطرح شود. احزاب بهترین جایی است که این نظریات با همدیگر جمع می‌شود و یک
جمع‌بندی نهایی قابل‌قبول از آن جمع‌بندی اولیه بیرون می‌آید.
تحزب یک تجربه جهانی و تاریخی است. ایران هم کشوری است که بر مبنای مردم
سالاری استوار است و مردم سالاری، یعنی این‌که واقعا گروه‌های مردم بتوانند
با سلیقه‌های گوناگون، دور هم جمع شوند و نظریات و دیدگاه‌های خودشان را
با هم هماهنگ کنند تا بتوانند سخن خودشان را مطرح و از آن دفاع کنند.
تعاریف مختلف و متفاوتی درباره حزب از جامعه‌شناسان و دانشمندان علوم سیاسی و در قوانین ارائه شده است. بعضی از این تعاریف حالت توضیحی (Discribtive) دارند. این طیف ویژگی‌های جمعی و شایع احزاب را مورد توجه قرار داده، ابعاد مختلف احزاب، از کسب رای، مشارکت، رقابت و... را توضیح می‌دهند. مثلا در یک تعریف توضیحی از حزب می‌گوییم:
«حزب مجموعه‌ای از شهروندانی است که به وسیله علایق و خواسته‌های جمعی یا منافع مشترک دور هم جمع شده‌اند و با دیگر گروه‌ها و منافع آنان تقابل دارند».
در مقابل، برخی از تعاریف هنجاری (Normative) هستند. مانند تعریف موریس دوورژه: «احزاب جزیی از تشکیلات سیاسی هستند که هدف مستقیم آن ها به چنگ آوردن قدرت یا شرکت در اعمال آن است. احزاب در پی آنند که در انتخابات، کرسی‌هایی به دست آورند، نمایندگان و وزرایی داشته باشند و حکومت را به دست گیرند.»
قانون‌گذار ایران نیز در ماده 1 قانون فعالیت احزاب، مصوب 1360 تعریف مختلطی از حزب ارایه می‌دهد.
حال با توجه به تعاریف فوق و تعریف ماده 1 قانون فعالیت احزاب، در تعریف حزب می‌گوییم:
«حزب نهاد و سازمانی است منظم در درون یک نظام سیاسی که از اشخاص حقیقی تشکیل شده و دارای یک هدف و آرمان خاصی هستند و دارای اساسنامه و مرامنامه خاصی بوده و در سایه رعایت و پیروی کردن از اصول قانون اساسی در پی فتح قدرت عمومی است».(سپهر منصوری،عباس،اینترنت)
ادموند برگ در تعریف حزب می‌گوید:
«حزب گروهی از افراد جامعه است که با یکدیگر متحد شده و بر مبنای اصول خاصی که مورد قبول همه آن‌هاست برای حفظ و توسعۀ منافع ملّی می‌کوشند»
(دکتر حسن محمدی‌نژاد، احزاب سیاسی، صفحه 16)
جیمز مادیسون حزب را متشکل از افرادی می‌داند که «چه در مقام اکثریت و چه در مقام اقلیت براساس منافع یا هدف‌های مشترک خود که با منافع و هدف‌های سایر افراد و نیز منافع و هدف‌های دائمی و کلی جامعه در تضاد است با یکدیگر طرح اتحاد ریخته‌اند.» (حسن محمدی‌نژاد، همان، ص 235).
لنین در کتاب «چه باید کرد» در تعریف حزب آورده است:
«یک گروه کوچک از افراد قابل اعتماد با تجربه و معتقد به اصول انقلاب که دارای نمایندگان مسئول و وظیفه‌شناسی در نواحی مهم بوده و روابط مخفیانه با یکدیگر داشته باشند و اقدامات انقلابی را حرفۀ اصلی خود قرار دهند.»
( لنین، چه باید کرد، صص 36 و 35)
«حزب در حقیقت گردهمایی پایدار گروهی از مردم تحت لوای جریان‌ها و جناح‌های سیاسی است که عقاید مشترکی دارند، و با پشتیبانی آن ها برای به دست آوردن قدرت سیاسی از راه‌های قانونی مبارزه می‌کنند.
می‌توان چهار ویژگی سازمان، ایدئولوژی، قانونی بودن و مبارزه برای کسب قدرت را عامل تشخیص حزب از غیر آن دانست، اما باید اذعان نمود که این چرخه و فرایند سیاسی و پیدایش و تکوین احزاب سیاسی در ایران معاصر، پیش از انقلاب اسلامی، سرنوشتی غم‌انگیز داشته است؛ زیرا هیچ‌گاه احزاب و تشکل‌های سیاسی از فضای آزادی برای تکامل سازمانی و فکری در هیچ برهه‌ای بهره‌مند نبوده‌اند. برخلاف دنیای غرب و ممالک دموکراتیک جهان، که احزاب سیاسی ــ در پی تکامل و توسعۀ نظام‌های پارلمانی ــ از درون مجلس نمایندگان برخاسته و پا به عرصۀ رقابت‌ها و کشمکش‌های سیاسی بر سر تصاحب قدرت نهاده‌اند، در ایران تحزّب فرایندی معکوس داشته است؛ چه احزاب سیاسی تقریباً هم‌زمان با پیروزی انقلاب مشروطه و به طور مشخص در مجلس دوم سر بر آوردند و نارسایی‌های فکری و سازمانی، فقدان تشکیلات کارآمد و مساعد نبودن فضای فرهنگی ــ اجتماعی جامعه و بستر سیاسی، سرانجام احزاب و تشکل‌های سیاسی را به جریانهای زودگذر و ناپایدار تبدیل کرد.
طی تاریخ یکصدسالۀ تحزّب در ایران، صدها حزب و تشکل سیاسی ظهور نموده‌اند . بدیهی است اشاره به یک‌یک این تشکل‌ها و فراز و فرود و نوع عملکرد آن ها خود مجال گسترده‌ای می‌طلبد، ازهمین‌رو در این نوشتار، به منظور شناختن بعضی از جریانهای مهم سیاسی ایران، اجمالی از این تاریخ و جریان‌شناسی حزبی و دوره‌های تحزّب شرح داده شده است.»
(دکتر اخوان کاظمی،بهرام، اینترنت)
ادامه دارد...
#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(198)
از« ستیغ درخشیدن» و «بی دریغ بخشیدن»! 
من «کوهساران فلک فرسا» و «دل های ملک آسا» را دیدم
آن، پر از چشمه های« زلال آب » بود،
و این ،پر از «خون ناب» .
من در این « خاطرهای نژند»،«خاطره هایی شکوهمند» دیدم
خاطره هایی «مهرآمیز»،اما چون تیغ« تیز» بودند .
تیزی آن تیغ ،رگ ها را نمی برید،
اما دل ها را زخمی می کرد.
انسان های بزرگ دلی«محزون و پرخون»،اما سیمایی«گلگون» دارند؛
دل ها،«نژند» دارند و بر لب ها «لبخند»؛
غم ها در دل« نهان» و شادی ها در چهره،«عیان»؛
اینان خود را «می سایند» تا دیگران «بیاسایند»!
سختی ها را« تحمل»،اما بر دیگران« تحمیل» نمی کنند!
صد «گریوه» را «می پیمایند»،تا «گره »ای از کار دیگران « بگشایند»!
در تاریکی های «اضطراب» چون «آفتاب» «می درخشند»
و به همه شب زدگان نور و نوا « می بخشند»!
چه زیباست از« ستیغ درخشیدن»
و «بی دریغ بخشیدن»!
#شفیعی_مطهر
—-------------------------------------
نژند: اندوهگین، افسرده،پژمرده،خشمگین
سودن: ساییدن،کوبیدن،سفتن،نرم کردن
گریوه : پشته،تپه،گردنه کوه
ستیغ: راست و بلند ایستاده چون ستون ،قله کوه
@amotahar
نقش تحزب در جذب مشارکت عمومی/2
مشارکت مردم، راه تعدیل قدرت است
گسترش و تعمیق مشارکت مردم در همه امور جامعه و حکومت در قالب احزاب ، نهادهای مدنی و تشکل های گوناگون، بهترین راه تعدیل قدرت فردی در هر جامعه است. بدیهی است تشخیص اکثریت مردم و تصمیمات اتّخاذ شده توسط عموم مردم به صواب نزدیک تر است، تا تشخیص و تصمیم فردی.
پیامبر اکرم (ص) می فرمایند:
«لا تَجتَمعُ اُمَّتی علی الخطاء».
امت من بر خطا اجتماع نمی کنند.
شهید محمد باقر صدر بر همین حقیقت تصریح می کند:
«درصد خطای یک امت خیلی پایین تر از درصد خطای یک فرد است.»
«کارل کوهن» اشتباهات احتمالی حکومت را با ملت مقایسه می کند:
«اشتباه یک ملت، کمتر از اشتباه یک حکومت است.»
«منتسکیو» توزیع قدرت بین ملت و پرهیز از تمرکز قدرت در یک فرد را خطر ناک می داند:
«نباید
به هیچ کس قدرت مطلق داد؛ زیرا هیچ فردی آن قدر با فضیلت نیست که قدرت
مطلق را در دست داشته باشد و فاسد نشود.»
پس لازمه یک حکومت مردمی و غیر استبدادی، مشارکت مردم است.
«هانا آرنت» حکومت مردم سالاری یا دموکراسی را این گونه تعریف می کند:
«دموکراسی یعنی آن که مردم از طرق بسیار آزاد و دموکراتیک بتوانند حق حاکمیّت خود را واگذار، و به راحتی پس بگیرند. هر گاه جریان انتقال قدرت و یا وکالت دائمی مردم به یک فرد، حزب یا جریان سیاسی تحقق پیدا نماید و امکان برگشت آن میسور نباشد، دموکراسی ذبح شده است؛ زیرا وکالت دائمی از سوی مردم به یک نقطه دیگر به معنی نزول از ارزش های دموکراتیک است.»
(شفیعی مطهر،مبانی و ضرورت مشارکت، ۱۳۸۳،ص ۲۳ و ۲۴)
این مقال در بخش های پسین می کوشد نقش اندیشه تحزب را در گسترش و توسعه فرهنگ مشارکت بررسی کند.
ادامه دارد....#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(197)
« نهال حکمت» و « کمال معرفت»
من« نهال حکمت» و « کمال معرفت» را دیدم
که »ریشه در دل» داشتند و «اندیشه در فضایل» .
میوه هایشان از« سرشاخه های گفتار می رویید»
و عطرشان از «شکوفه های رفتار می بویید»!
این انسان های حکیم و عارف اند
که صحن و سرای گیتی را با « گفتار حکیمانه می آرایند»
و با « رفتار عارفانه می پالایند»!
#شفیعی_مطهر
—---------------------------—
پالایش: صاف کردن،بیختن،تصفیه
@amotahar
