«گزینۀ تحلیلی» یا «هزینۀ تحمیلی»؟!/1235

هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1235) 

«گزینۀ تحلیلی» یا «هزینۀ تحمیلی»؟!

«بذرِ انقلاب» و «جذرِ اضطراب»،

در بسترِ یک «جامعۀ مردم سالار» با «حکومتی خردمدار»،

هرگز «نمی رویَد» و راهی برای رویش «نمی جویَد».

زیرا در «فرایندِ آزاد» هر «شهروندِ فرجاد»،

می تواند «همیشه»،هر«اندیشه» را 

با «قلمِ صریح» و با «بیانِ تصریح»،

«آزادانه» و «نقّادانه» بنگارد.

انقلاب نه یک «گزینۀ تحلیلی»،که یک «هزینۀ تحمیلی» است

که ملّت ها به علّت «فقدانِ راژمان ها» راهی برای «بیانِ آرمان ها» نمی یابند،

ناگزیر با خشونت بر «فصلِ فیصل ها برمی آشوبند» 

و «قصرِ قیصرها را درهم می کوبند»!

شعلۀ انقلاب آن جا «برمی افروزد» و بنیان ها را «می سوزد» که

دهان ها را «بسته اند» و قلم ها را «شکسته اند».

بیاییم پیش از «جارِ تهاجُم» و «انفجارِ مردُم»،

از «تنگنای قفس ها» راهی برای «رهایی نَفَس ها» بگشاییم! 

#شفیعی_مطهر

----------------------------------------

جذر: ریشۀ نهال،اصل

فَرجاد: فاضل،دانشمند  

راژمان: سیستم،نظام،دستگاه

فیصل :حاکم، قاضی

قیصر: پادشاه روم،حاکم

جار: بانگ، فریاد،داد

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

 https://t.me/amotahar

«جویبارِ زُلال» یا «چشمه سارِ ضَلال»؟!/1234

هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1234) 

«جویبارِ زُلال» یا «چشمه سارِ ضَلال»؟!

«امیرانِ خودکامه» جز «مدیرانِ بی برنامه» را برنمی گزینند،

چون «عیارِ بینش» و «مِعیارِ گزینشِ» آنان،

«زبانِ چاپلوسی» و «میزانِ دست بوسی» است،

نه «کفایتِ کار» و «درایتِ ابتکار»!

این مدیران نه «آژوی چشم انداز» دارند و نه «آرزوی ساخت و ساز»! 

اینان چه «لَنگ» بزنند و چه «کُلَنگ»،

نه  «بِنایی ساخته» و نه «بَنّایی شناخته» می شود.

بنابراین «آلودگی جویباران» ناشی از «ناپالودگی چشمه ساران» است.

هیچ «جویبارِ زُلال» از «چشمه سارِ ضَلال» سرچشمه نمی گیرد!

#شفیعی_مطهر

------------------------------------------

ضَلال: گمراهی گمره شدن

عیار: مقیاس

آژو: کوشش،همت و غیرت،(اوستایی)

لَنگ زدن: لنگیدن در عمل یا کار یا سخن

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

 https://t.me/amotahar

«خودمَداری» یا «مردم سالاری»؟! /1233

هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1233) 

«خودمَداری» یا «مردم سالاری»؟!

یک «ملّتِ کافته» و «توسعه نیافته»،

از «ساده ترین پارسا» و «آزاده ترین پیشوا» ،

یک «شاهِ خودکامه» و «دُژآگاهِ بی برنامه» می سازد. 

برای این ملّت فرقی ندارد چه «شیخ» فرمان براند،چه «شاه»؛

اینان تنها به دنبال «لُقمه ای از نان» هستند و «جُرعه ای از جان»،

نه در آرزوی «زلال آزادی» و «استدلال اعتقادی»!

بنابراین تدریسِ«درسِ مردم سالاری» و «ترس از خودمَداری»را

 با «کمالِ تفاهُم» باید از «مردُم» آغاز کرد.

مردم سالاری نه یک «رنگ»،که یک «فرهنگ» است.

 فرهنگ، «قانونی بی هَمال» و «خونی سَیّال» است  

که باید در رگ های نه تنها «ورجاوندان»،که تک تکِ همۀ «شهروندان»،

«ساری» و «جاری» شود.

یک ملّتِ «آگاه» و «آزادی خواه»،

هرگز هر «کامه ای را دریابد»،هیچ «خودکامه ای را برنمی تابد»!

#شفیعی_مطهر

-------------------------------- 

خودمَداری: دیکتاتوری،خودکامگی،خود را محور و مدار همه دانستن

کافته: شکافته،ترکیده،فروپاشیده

دُژآگاه: بداندیش، بددل ،بدخو ،زشتخو، تندخو ،نادان و بی تربیت

هَمال: همتا ،انباز، برابر، مثل و مانند،(بی هَمال: بی مانند)

ساری: سرایت کننده، رونده، نفوذکننده

کامه :کام ،مراد،مقصود،آرزو

دریافتن: یافتن، رسیدن به چیزی، فهمیدن ،(دریابد:بفهمد و بپذیرد)

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

 https://t.me/amotahar

«روزِ داوری» و «بهروزِ دادوری»/1232

هر پگاه نو با یک نگاه نو

 

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1232) 

 

«روزِ داوری» و «بهروزِ دادوری»

 

 در روز «رستاخیز» همۀ ما بدون هر گونه «دستاویز»،

با یک «شیپور» سر از «گور» برمی آوریم.

آن روز را «روزِ داوری» و «بهروزِ دادوری» می دانیم.

همۀ ما بدون هیچ «همراهِ فرزانه» در یک «دادگاهِ عادلانه»

در پیشگاهِ «خدای غفور»،«حضور» می یابیم.

تنها «داوریِ دادگرانه» و «دادوریِ خالصانه» همان جاست.

ای کاش ما نیز داوری دربارۀ «اشخاص» ،«چه عام و چه خاص» را 

بدان روز «می افکَندیم» و در این جا پوستِ همدیگر را «برنمی کَندیم»!

 

#شفیعی_مطهر

----------------------------------

بهروز: روزِ خوب، روز خوش

دستاویز: بهانه، وسیله

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

 https://t.me/amotahar

 

«تیر و تفنگ» یا «مردمِ بافرهنگ»؟/1231

هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1231) 

«تیر و تفنگ» یا «مردمِ بافرهنگ»؟

هر «شهریار» که در «شهر،یار» ندارد،

باید «بساطِ انبساط را برچیند» و «صراطِ انحطاط را برگزیند».

شهریاری که به جای داشتنِ«پایگاهِ مردُمی» به «راهِ تهاجُمی» می اندیشد،

«چاره ای جز زوال» یا «گُزاره ای جز سیاه چال» ندارد. 

شهریار چون «کشتیِ کاووس» است و مردم ،«اُقیانوس».

امواج هم می توانند کشتی را به «ساحلِ نجات» و «منزلِ ثَبات» برسانند 

و هم به «قضای قاموس» و «ژرفای اقیانوس» بسپارند !

بنابراین هیچ «بانی» و «پشتیبانی» بهتر از مردم برای حاکم نیست.

نیز شهریار چون «ماهی» و مردم «دریای نامتناهی» اند.

ماهی بدون آب نه «لحظه ای می پاید» و نه «لمحه ای می آساید»!

بنابراین آن چه «ملیکۀ شهریار» را بر «اریکۀ اقتدار» نگه می دارد،

نه «تیر و تفنگ»،که «مردمِ بافرهنگ» اند!

#شفیعی_مطهر

----------------------------------

انحطاط: پست شدن، به پستی گراییدن،فرودآمدن

صراط: راه،طریق

سیاه چال:جای گود و تنگ و تاریک،زندان تیره و تاریک در زیرزمین  

کاووس: شعله و شرر، تندی ،پاک و لطیف ونظیف ،اصیل و نجیب و مستولی

لمحه: یک بار نگریستن، با شتاب به چیزی نظرکردن

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

 https://t.me/amotahar

«سنگِ جفا» و «فرهنگِ وفا».1230

هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1230) 

«سنگِ جفا» و «فرهنگِ وفا»

در این شهر ،شهروندی که «آزاد می اندیشد»نباید از جفای هر«شَیّاد بِپَریشَد».

آنان که «ذکر» را به جای «فکر» برگزیده اند،

 هر «ابتکارِ نوین»را با «انکارِ دیرین» رد می کنند.

اندیشۀ نو را «ننگ می پندارند» و بر اندیشمند«سنگ می بارند»!

اندیشمند باید «سنگِ جفا»را با «فرهنگِ وفا» بپذیرد

و از آن سنگ ها، «پُلِ گُذران» بسازد،نه «دیوارِ زندان»! 

هر «عَمّار» باید «مِعمار» باشد

و زندگی خویش را با «سنگ های پرتابی» و «فرهنگ های انتخابی» بسازد.

#شفیعی_مطهر

----------------------------------

پریشیدن: پریشان شدن،آشفتگی،درماندگی

عَمّار: مرد باایمان و بردبار،ثابت و استوار و خوشنام

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

 https://t.me/amotahar

«تندیسِ سنگی» و «قِدّیسِ اُورَنگی» !/1229

هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1229) 

«تندیسِ سنگی» و «قِدّیسِ اُورَنگی» !

برخی از افراد نه «چکادِ برافراخته»،که چون «موادِّ گُداخته»اند،

و نه از «نهادِ جان»،که گویی از «نهانِ آتشفشان» زبانه می کشند.

آنان هم «نور» دارند و هم «نار».

از دور «زیبا»یند و از نزدیک، «فریبا»؛

امّا از انسان ها «سنگِ خارا» می سازند و «خدنگِ جانگِزا». 

 «کارکردِ گُدازه»،سوختن هرگونه «سازه» است.

این افراد با «گُدازۀ احساس»،«سازۀ ناس» را ذوب می کنند 

و هر «طالبِ تفکُّر» را در «قالبِ تحجُّر» شکل می دهند

و از هر «انسانِ سلیم» یک «ناتوانِ تسلیم» می سازند. 

در این صورت «نهالِ اندیشه» از «ریشه» می خشکد

و «تفکُر،تعطیل» و «متفکِّر،علیل» می شود!

«ذکرِ زبانی» به جای «فکرِ عقلانی» می نشیند

و یک «مُراد» به جای میلیون ها «مُرید»می اندیشد!

یک «قِدّیس اورَنگی» برای میلیون ها «تندیسِ سنگی» تصمیم می گیرد!

#شفیعی_مطهر

---------------------------- 

قِدّیس: پاک و منزّه،مومن،کسی که برای او قداست قائل باشند

اَورَنگ: تخت،سریر،تخت پادشاهی

تندیس: مجسّمه

چکاد:قلّه کوه

خدنگ: تیر راست و نیزه که از چوب درخت خدنگ می سازند 

مُراد: مقصود،مقتدا،کسی که مورد ارادت جمعی قرار می گیرد

 

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

 https://t.me/amotahar

«کور» یا «بی شعور»! /1228

هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1228) 

«کور» یا «بی شعور»!

«احمق» همیشه خود را «برحق» «می پندارد»

و طرفِ «گفتگو» را «هالو» «می انگارد».

بنابراین گفتگو با انسانی با این «صفات» چون کشتنِ «حشرات» بر روی صورت است

که در صورتِ «توفیق» از این «طریق»،

به طورِ «تحمیلی» بر گونۀ خود «سیلی» نواخته ایم!

انسان اگر «تن و بدنش اسیر» و «دست و پایش در زنجیر» باشد،

بهتر از آن است که «عقل و خردش در بند» و «افکارش در کمند» باشد. 

حماقت و بی شعوری نه «دردی همگون»،که «گُفتاوَردی دگرگون» اند

حماقت نه «دردی» دارد و نه «دست آوردی».

بی شعور،«مار» است و احمق««بیمار»! 

آن«مارِ زنگی» است و این،«بیمارِ فرهنگی»!

آن دیگران را با «نیش» می آزارد و این با «نوش»!

بی شعور ممکن است «باسواد» و حتّی «استاد» باشد،

زیرا می توان سواد را «آموخت» و تجربه را «اندوخت»،

اما شعور را نه می توان «آموزش» داد و نه «افزایش». 

انسان ،«کور»باشد، بِه که «بی شعور»باشد!

بیاییم بر «آستانۀ تحمُّل» و «پیمانۀ تامُّل» بیفزاییم،

تا بتوانیم با «طاقتِ خویش»،«حماقتِ هر روان پریش» را 

 «صبورانه برتابیم» و قربانیانِ حماقت را «فکورانه دریابیم»!

#شفیعی_مطهر

----------------------------------

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

 https://t.me/amotahar

شباهتِ «مردُم» و «گندُم»!/1227

هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1227) 

شباهتِ «مردُم» و «گندُم»!

مردم می توانند دو «سرشت» و دو «سرنوشت» داشته باشند.

«مردُم» چون «گندُم» اند. 

بعضی با فشارِ «آبِ آبشار» در «آسیابِ روزگار»

«سوده» و از قیدِ حیات «آسوده» می شوند.

آنان توسط شکمبارِگان «خورده» و به خاک «سپُرده» می شوند!

امّا برخی «بذرِ رویِش» اند و «جذرِ پویِش».

آن ها با «مِلاکِ پیشگامی» زیرِ «خاکِ گُمنامی» مدفون می شوند،

تا در «فردایی دیگر»،«سبز و بارور» برویَند

و بشریت بتواند از یک «دانه»،صدها «دُردانه» بردارد.

اینان خود را «فدا» و بشریت را «ندا» می کنند که،

 امروز «فردها» فدا می شوند، ولی «فردا» را می سازند،

اگر دانه ای با «اِدراکِ رویِش» زیرِ «خاکِ پویِش» دفن شود، 

نه «می میرد» و نه فراموشی «می پذیرد» ،

بلکه این «دانه»،«جاودانه» می شود. 

#شفیعی_مطهر

-----------------------------

سوده: ساییده شده،کوبیده و نرم شده

جذر: ریشه،اصل،بیخ نهال

مِلاک:اصل و مایة چیزی،معیار

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

 https://t.me/amotahar

«کوهی از گنج» و «انبوهی از رنج»! /1226

هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1226) 

«کوهی از گنج» و «انبوهی از رنج»! 

من مردمی را دیدم با «انبوهی از رنج»،امّا نشسته بر «کوهی از گنج»! 

مشکل این مردم نه «دَغَلی» است و نه «تَنبَلی»،

زیرا همه از «بام» تا «شام» ،

«می دَوَند»،ولی به جایی «نمی رسَند»!

مشکل اصلی این است که «زمامِ کار» و «تمامِ اختیار» 

در کفِ بی کفایتِ«امیران بی لیاقت» و «مدیران بی درایت» است!

در این جا «تنور»ها «بی نور» اند و «گُلنار»ها «بی نار»!

دست ها «فَعّال» اند، ولی خردها «در حالِ انفعال»!  

قدرت در «حصارِ انحصار» است و مقدّرات در «غُبارِ اَغیار»

آنان که «می فهمند» ،بدونِ «سهم اند»

و آنان که «چاپلوس» اند، در خدمتِ «دقیانوس» اند!

«آزمندان،فرنشین»اند و «ورجاوندان،خانه نشین»!

«هرزان،همه کاره»اند و «خردوَرزان،آواره»!

 «روشنگران، خونِ حلق» می خورند و «تاجوَران ،خونِ خلق»!

تا «کَس ها سر به زیر»اند،«کَرکَس ها،امیر»اند! 

#شفیعی_مطهر

-------------------------------

گُلنار: گل انار

نار: انار،(مخفّف انار)

هرز: هرزه، ولگرد ،یاوه گو

اغیار: بیگانگان،دیگران

دقیانوس:  امپراتور روم در قرن سوم میلادی ، نام سلطانی جابر بت پرست ، اصحاب کهف از خوف او فرار کردند و به غار پناه بردند،در اینجا نماد یک خودکامه است

فرنشین: رئیس،حاکم،فرمانروا

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

 https://t.me/amotahar