همبستگی اجتماعی در نگاه اسلام /3
یک تمثیل روشنگر
#شفیعی_مطهر
در عصر یخبندان بسیاری از حیوانات یخ زدند و مردند.
خارپشت ها وقتی وخامت اوضاع را دریافتند، دورهم جمع شدند که گرم تر شوند و بدین ترتیب همدیگر را از شدت سرما حفظ کنند.
ولی خارهایشان یکدیگر را زخمی می کرد. مخصوصا وقتی که به هم نزدیک تر بودند . ناگزیر تصمیم گرفتند از کنار هم دور شوند . به همین دلیل از سرما یخ زده و می مردند.
از این رو مجبور شدند یا خارهای دوستان را تحمل کنند و یا نسلشان از روی زمین بر کنده شود. و این چنین آموختند که باز گردند و گرد هم آیند و با زخم های کوچکی که همزیستی با دوست به وجود می آورد، زندگی کنند .
آموختند که گرمای وجود دوست مهم تر است ... و این چنین توانستند زنده بمانند.
بهترین رابطه این نیست که اشخاص بی عیب و نقص گردهم آیند.
بلکه آن است که هر فرد بیاموزد با معایب دوست کنار آید و محاسن دوست را تحسین کند.
برای
ایجاد احساس همبستگی اجتماعی لزوما نباید هر فرد اجتماع همه انسان ها را
محبوب و مطلوب بداند تا با آنان احساس همبستگی پیدا کند. بلکه باید همه
انسان ها ، به ویژه هم میهنان گرامی را دوست داشت و با آنان احساس همبستگی
کرد؛ اگر چه خارهای تیز برخی رفتارهایشان روح و روان ما را بیازارد و مجروح
کند. باید به جای احساس جلب منافع فردی ضمن احیای روح اجتماعی و وجدان
جمعی بکوشیم بذر احساس وفاق اجتماعی را در بستر اذهان آحاد جامعه
بیفشانیم.
ادامه دارد....
-------------------------------
