سخن مطهر

من تبلور خدا را در آب و تجسم خود را در حباب دیدم.

آن که نامیراست،خداست. «تن» می میرد ،اما «من» نامیراست.

من ارزش مداد را به مغز و اهمیت زبان را به سخنان نغز دیدم.

من در جهان هستی ،عنصر حقیقت را نه نسبی،که مطلق دیدم؛اما فهم همه انسان ها را از گوهر حقیقت نسبی یافتم.

من آن گاه به رهایی خود یقین کردم که خود را رها از یقین دیدم.یقین به رهایی ،رهایی از یقین است.

من توبه را خروج از وضع موجود و حرکت به سوی وضع مطلوب دیدم.

ادامه دارد...

                               شفیعی مطهر