سخن مطهر

 هر پگاه نو با یک نگاه نو

«گاه تباهی» و «سپاه سیاهی»(فرگرد1730)

آن گاه که «چیرگی شب» به «تیرگی کوکب» می انجامد

و «گاهِ تباهی» و «سپاهِ سیاهی»،

به «غایت» و «نهایت» می رسد،

آن گاه «سپیدۀ پگاهی» چون «پدیدۀ آگاهی»،

«دامن زرّینۀ بشکوه» را بر «دامنۀ سبزینۀ کوه» می گسترد. 

بدین سان «رود خروشان نور» از «سرچشمۀ جوشان بلور» ،

بر «بستر پهندشت ظلمت» و «خاکستر پلشت ضلالت»، 

«جاری» و «ساری» می شود.

و با «ظلمت می ستیزند» و با «ظلم درمی آویزند».

بنابراین هر گاه در «زندگی خویش»،«گزندگی بیش» دیدیم،

خود را «نبازیم»،بلکه بیشتر «بتازیم»،

زیرا هر گاه «فوّاره به بالاترین اوج» و «سرشاره به برترین موج» برسد،

آن گاه از «تراز به سوی شیب» و از «فراز به سوی نشیب» فرومی ریزد.

پس از «موج سختی ها نهراسیم» و «اوج سرسختی ها را بشناسیم»!

شفیعی مطهر

---------------------------

سرشاره: فوّاره

دانلود رایگان کتاب ها و دیگر آثار این قلم در کانال رسمی ندای مطهر

https://t.me/nedayemotahar