سخن مطهر

              پرستوهای پرافروخته !

                 ( یادی از شهیدان رجایی و باهنر)

 #شفیعی_مطهر

« ...من چندین ماه با یک زیر پیراهن در یک سلول نمناک و بدون آفتاب (در زمستان) ساخته ام .در حالی که رطوبت نصف دیوارش را گرفته بود . یک پتو هم نداشتم که روی انداز یا زیراندازم شود و من با آن وضع دردناک ساخته و خو گرفته ام و به مشابه آن عادت دارم . برایم غیر عادی نیست . غیر ان برایم غیر عادی است . پس خیلی دوست دارم در حالت نخست وزیریم نیز با همان اوضاع و احوال باشم و شرایط کارم با گذشته تفاوت نکرده باشد . چرا که وقتی شب را سر بر بالین می گذارم ، می خواهم نباشند محرومانی که من از حال آن ها غفلت کرده باشم!!» 

                                                                (شهید رجایی) 

امروز هشتم شهریور و سالروز انفجار دفتر نخست وزیری و شهادت دو یار دلسوز و هنرور رجایی و باهنر است. عنان قلم را رها می کنیم و فرازی را پا به پای او می پیماییم و سپس سری به کوچه باغ های خاطره می زنیم . باشد تا یاد سُرخ آن سبزاندیشان خون طراوت را در رگ های پژمرده زمان و برگ های افسرده زمین جاری سازد .

                ای گل تو دوش داغ صبوحی چشیده ای

                 ما آن شقایقیم که با  داغ  زاده ایم

رجایی جوانه ای بود از تبار عارفان عاشق و شکوفه ای از تیره شقایق .

او از عشیره عاشورا بود و نوایی از نای نینوا .

بر دل داغی از لاله داشت ، اما بر دل ها داغی از آلاله می کاشت . 

صد زخم از دشنه دشمن بر جان داشت ، اما صد شکوفه از ریاحین رحمت بر زبان .

لب تشنه داشت و دل بر لبه دشنه . اما از لبش صد جویبار محبت می خروشید و در دلش هزار چشمه مودت می جوشید .

دفتر سبز لبانش بهارآفرین بود و کلامش آتشین .

تشنه زلال معارف بود ، اما نه تشنه جرعه ای از آب ، که تشنه جامی از آفتاب.

به ابر ، سخاوت می آموخت و به صبر، مقاومت .پایداریش صبر را خسته می کرد و جان را وارسته . 

در زیر شکنجه نستوه بود و شکنجه گر را به ستوه می آورد .

او صدای شکستن دل را می شنید و زبان اشک را می فهمید .

آه محرومان را تعبیر می کرد و نگاه مظلومان را تفسیر . 

لاله ها را می شناخت و اخگر عشق سرخشان را در دل می گداخت . 

با عشق شقایق ها نسبت داشت و بذر محبت خود را در هر سینه می کاشت .

این بلور بغض پابرهنگان بود که در فریادش می شکست ...و این گونه بود که سخنش بر عمق جان دردمندان می نشست .

ناله های شبگیرش را با حلقه های زنجیر گره می زد . هر حلقه زنجیر هزار خاطره خطر در خاطر داشت و هزار فاجعه درد در باور .

ساغر جانش لبریز از باده آفتاب بود و سرشار از عطر ناب . 

شب های زندان را با اشک های ریزان ، ستاره باران می کرد . 

در خلوت یار گوهر اشک می افشاند و بر دامن سیاه شب مروارید ستاره می نشاند .

غرورش را می شکست تا دل های رنجور را نشکند . 

مردم را چون مردمک دیده می نواخت و از صمیم دل بدانان نرد عشق می باخت .

او ستاره سرخی بود که در پگاهی سپید از چشم آبی آسمان چکید . بر دامن سپید محبت رویید و بر شاخه سبز همت بالید . آن قدر چشم بر آسمان دوخت تا در شعله شوق یزدان سوخت .

دیار فنا را دید و یار بقا را برگزید . 

به خاک دل نبست و سرانجام به رود ابدیت پیوست .

نیلوفر نو اندیش نیاز بود . 

از بستر تیره خاک رویید و به ساقه سپید افلاک پیچید . 

در فصل سبز جوانمردی گل داد و در موسم سرخ ایثار به برگ و بار نشست . 

از هر شاخسارش صد سبد شکوفه آگاهی بر زمین فروریخت و صحن و سرای شهر را به عطر آزادی آمیخت . 

 بیشتر بخوانید در کانال زیر:

گاه گویه های مطهر   telegram.me/amotahar