هر پگاه نو با یک نگاه نو
#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1320)
«عَبای نِسیان» و «عَصای عِصیان»
من «اهریمنی پلید» را دیدم در لباس «برهمنی صندید».
اهریمنی که «جبینِ سلمان» و «نگینِ سلیمان» را
«ربوده» و بر سریر او «غنوده» بود.
او سال ها با «سمندِ قدرت تاخت» و به هر سوی «کمندِ صدارت انداخت».
سرانجام او را دیدم نه چون«سلمانی افسرده»،که چون «سُلیمانی مُرده» ،
با «عبایی از نسیان» تکیه داده بود بر «عصایی از عصیان» .
«کوهش درهم شکسته» و «شکوهش از هم گُسسته»
و اکنون تنها «موری صغیر» و «موریانه ای حقیر» می تواند
با جویدنِ «عصای چوبین» و «ردای زرّین»،
او را از صدرِ «زینِ قدرت» بر «زمینِ نکبت» فرواندازد.
یا تندبادی می تواند آن «پیکرِ فرتوت» و «تاجوَرِ طاغوت» را
بر «مَغاکِ خاک» و «لاکِ هلاک» درافکند.
همۀ خودکامگان «داری خالی» دارند و «اقتداری خیالی».
چند روزی «می تازند» و به یال و کوپال خویش«می نازند».
کجاست آن «موریانۀ زمان» تا عصای پوشالی «دیوانۀ دوران» را بجَوَد
و او را از «بلندای زین» بر «ژرفای زمین» اندازد!
#شفیعی_مطهر
-----------------------------------
نِسیان: فراموشی
صَندید: مرد بزرگ، دلاور
یال و کوپال : توش و توان ، نیرو، زورمندی
مَغاک: گودال ، جای گود و عمیق
کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر
