آیا هنوز در به همان پاشنه نمی چرخد؟!!
آیا هنوز در به همان پاشنه نمی چرخد؟!!
#شفیعی_مطهر
حاج زین العابدین مراغه ای (مراغه 1255 ق- استانبول 1328 ق) از معاصران دورﮤ ناصرالدین شاه قاجار بود. وی در جوانی به مسکو رفت و تابعیت کشور روسیه را پذیرفت و در آنجا به شغل تجارت مشغول شد. ولی سرانجام به خاطر عشق به میهن از تابعیت روسیه خارج گردیده و تبعیت ایران را پذیرفت و سپس به استانبول رفته تا پایان عمر در همان جا ماند.
وی نویسندﮤ کتاب مشهور« سیاحت نامـﮥ ابراهیم بیگ» است. این کتاب که دربارﮤ اوضاع اجتماعی ایران در عهد قاجار از زبان یک سیّاح خیالی نوشته شده، در بیداری ایرانیان سهم بسزایی داشته است.
اکنون حدود ۱۱۰ سال از درگذشت این نویسنده دردآشنا می گذرد. شما با شناختی که از روحیات جامعه خودمان دارید، وقتی کتاب «غرب زدگی» مرحوم جلال آل احمد یا «سیاحت نامه ابراهیم بیگ» را می خوانید، انگار سیمای امروز جامعه خود را به تماشا نشسته اید.
امروز من بخشی از کتاب سیاحت نامه ابراهیم بیگ را برایتان نقل می کنم . شما هم در این ایام عملا دعا کنید تا شاید ما ملت با تغییر و تحوّل در حال با کمک یکدیگر بتوانیم نقطه ای بر پایان این نابسامانی ها بگذاریم.
اَلّلهُمَّ غَیِّر سوءَ حالَنا بِحُسنِ حالِکَ....
سیاحت نامه ابراهیم بیگ
نوشته:زین العابدین مراغه ای
نتیجـﮥ
سیاحت من این است که در تمام آن مملکت ها که از ایران دیدم، در هیچ بلادی
آثار ترقّیات، و تمایل به تمدّن به نظرم نیامد که بدان خوش وقت شوم.
در زراعت و تجارت بدانچه از نیاکان خودشان دیده اند، قناعت دارند و جای بسی تعجّب است که بدان یکی مفتخرند که شیوﮤ اسلاف هنوز تماماً در میان ما مرعی است. اما از این طرف در تجملّات بیهوده و فراهم آوردن اسباب تزیینات خانگی به درجه ای پیش افتاده اند که ابداً اجدادشان آن وضع را در خواب خودشان هم ندیده بودند.
به جای ظروف مسین که از معمولات و مصنوعات وطن عزیز بود و یک صد سال به
رفع احتیاجات یک خانوادﮤ بزرگی به قدر دویست تومان از آن کفایت می نمود و
در آخر هم از قیمت آن چیزی نمی کاست، امروز به دویست تومان یک پارچه چلچراغ
خریده از سقف اتاق های خودشان می آویزند. که به یک افتادن به جز از یک
کلمـﮥ «واه» صاحبش چیزی از آن باقی نمی ماند. واضح است که از تصوّر
نیاکانشان امثال این چیزها هیچ وقتی نگذشته بود.
یکی
از این انبوه مردم که علی الاکثر صاحبان املاک هستند، هیچ گاهی بدین خیال
نیفتاده اند که از مملکت همسایه یک ماشین خرمن کوبی یا یک داس ماشین دار
برای درودن غلّه، یا این که ماشین گندم پاک کن برای نمونه خریده، بیاورند.
در مزارع خودشان به کار وادارند تا محسنّات آن ها را به رای العین ملاحظه
کنند.
در تمامی این مملکت از شهرهای بزرگ گرفته تا قصبات و قریه ها دودکش یک ماشین فابریکی دیده نمی شود که دودی از آن متصاعد گردد. و از هیچ طرف بانگ سوت و صفیر حرکت و ورود راه آهن شنیده نمی شود.
در هیچ شهری به نام دوایر دولتی عمارت بلند و باشکوهی نیست. از مکاتب
دولتی و مریضخانه در هیچ جا نشانی نمی توان یافت. در هیچ نقطه کمپانی و
بانک که نمونـﮥ ترقّی و تمدّن است، مشهود نیست. کسی را پروای وضع مساجد
نیست. مقابر بزرگان پیشین مانند سلاطین صفویه و غیره همه خراب. از زحمات
نایب السّلطنه عبّاس میرزای مرحوم و خدمات امیرکبیر میرزا تقی خان مغفور که
در راه ملک و ملّت کرده و کشیدند، سخنی که دلیل قدردانیِ اخلاف باشد ،در
میان نیست. نه نیکان را به رحمت یاد می کنند، نه بدان را به بدی نام می
برند.
ترک
حقوق و قطع صلـﮥ رَحِم و بی مروّتی و عدم انصاف و بدخواهیِ همدیگر شغلشان
است. ولی با این وضع چون پنج نفری یک جا گرد آمدند، می گویند ای بابا، دنیا
پنج روز است، باید فکر آخرت نمود. اما همه دروغ می گویند و فعلاً منکرند.
آنچه از خیالشان نمی گذرد، همان پرسش روز حساب است.
خیرات می کنند، اما اطعام اغنیا می کنند، نه فقرا. اعمالشان همه از روی ریاست. بی طمع و توقّع به احدی سلام نمی دهند. اخلاق مردم چندان فاسد گشته که اصلاح آن مشکل می آید ،مگر این که محض تسلّی خودمان بگوییم:
«چنان نماند، چنین نیز هم نخواهد ماند».
گاه گویه های مطهر telegram.me/amotahar
