سخن مطهر

من اجتماع انسانی را  «دومینو »یی دیدم دل بسته و به هم پیوسته که سقوط حتی یک فرد سرانجام به سقوط کل جامعه می انجامد.

من دل بستن به جاذبه را سبب سقوط و عامل هبوط دیدم؛جاذبه زمین،سیب را به سقوط کشانید و جاذبه سیب،آدم را به هبوط . 

من کبریت را دیدم با سری بی مغز که می سوخت،اما درسی نغز می آموخت.سر بی مغز کبریت با کوچک ترین اصطکاک شعلم ور می شود و اثرات این اشتعال می تواند ویرانگر باشد.انسان هم سری بامغز دارد و هم خردی نغز؛بنابراین نباید با هر تحریک مشتعل شود و به هر میل،مایل.

من گلبرگ های خاطراتم را در کوچه باغ هایی پراکنده دیدم که روز به روز از صفا کاسته و از وفا پیراسته می شود.

من رهروانی را در پویش راه رشد،صادق و عاشق دیدم که راه رفتن بر لبه تیغ و ره سپردن بر فراز ستیغ را با پای برهنه برمی گزینند،نه آنان که در ادعا پیشروند و در عمل ،پیرو.

ادامه دارد...