سخن مطهر

امام حسن مجتبی (ع) و مشکلات امروز جامعه ما   

 بخش نخست

#شفیعی_مطهر

فردا ۱۵ ماه مبارک رمضان و فرخنده زادروز حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام است . ضمن عرض تبریک و تهنیت بدین مناسبت می کوشیم ساعتی در محضر ایشان بنشینیم و درمان دردهای امروز جامعه خود را از مکتب ایشان بازجوییم.

امام ، اسوه و الگوی عملی شهروندان جامعه اسلامی است . آیا رهنمودهای این امام معصوم امروزه می تواند راهگشای راه های بسته و داروی دل های شکسته باشد؟ آیا در مکتب ایشان کلیدی گشایشگر برای قفل های باور ما یافت می شود؟

 عصر امام و شرائط امروز

شرائطی که به کناره گیری امام مجتبی (ع) و صلح تحمیلی بر آن بزرگوار انجامید، تلخ ترین حوادث تاریخ اسلام است . صلح با معاویه جام زهری بود که ایشان برای پاسداری از دین و حفظ خون مسلمانان نوشید، و محرومیت جامعه اسلامی از حکومت الهی و آزادی بخش و عزت آفرین امام حسن (ع) را در پی داشت.

این محرومیت به هیچ وجه مولود ناآگاهی، ضعف روحی، سستی و نعوذ باللّه راحتی طلبی، و عدم مدیریت امام و رهبری امام مجتبی (ع) نبود؛ بلکه عوامل این «درد جانکاه تاریخی» را باید در اوضاع فکری، فرهنگی، اخلاقی و اعتقادی مسلمانان و شهروندان جامعه اسلامی از یک سو و در تلاش های نظامی، اقتصادی و سیاست های تبلیغاتی معاویه جستجو کرد، باید توجه داشت که «رهبری صالح و شایسته» برای دست یابی به استقلال و آزادی و اجرای قوانین الهی کافی نیست، یارانی بیدار و فداکار و متّحد به میزان مورد نیاز، لازم است و ملتی که از نظر روحی و عقیدتی، آخرت را بر دنیا و ارزش ها را بر رفاه، ترجیح دهد. هجوم فرهنگی در عصر معاویه سبب شد تا برخی از یاران امام و سران قبایل، در آرزوی رفاه و زندگی بهتر، به معاویه پیوستند، برخی مدال گرفتند و برخی مقام و برخی زن و زندگی.

فساد فرهنگی، اخلاقی و «دنیازدگی» «خواص» و جهل و غفلت «عامه مردم»، بزرگ ترین مشکلات فرا روی امام مجتبی (ع) بود. امروز متاسفانه این دو مشکل، با همان شدّت وجود دارد . امروز اگر «خواص» بتوانند توده های مردم را به رنگ خویش در آورند، بار دیگر امویان عصر بر ایران و دیار اسلام سلطه خواهند یافت. و اگر مردم از کانال های قانونی و با جرأت و شهامت، برخی مسئولان غافل و فاسد را به راه امام بازگردانند، نظام اسلامی، تداوم خواهد یافت . 

امام حسن(ع) چرا با معاویه تبهکار و ستمگر صلح کرد؟ در این باره مقالات بسیار و کتاب های بی شمار نگاشته اند و من نمی خواهم در این مجال اندک و مقال کوچک بدان بپردازم ، بلکه در یک کلام می خواهم بگویم :

امام در حالی به صلح تحمیلی با معاویه عوام فریب تن درداد که حمایت مردم را  از دست داد . او می دانست و از این دانایی و خودآگاهی رنج می برد که مردم ناآگاه ، امام دلسوز و دادگر خود را وانهاده و ناآگاهانه به دامن سیاست پیشه ای دام گستر و حیله گر پناه می برند. ولی چه کند؟  در همه مکتب های پیامبران و امامان ، سرمایه مردم ، عقل ، و سلاح راهبران ، اندیشه و استدلال و فرهنگ است ، نه توپ و تفنگ! امام همه راه های استدلالی و روشنگری را پیمود و غبارهای فریب را زدود ، ولی چه می توان کرد وقتی زرق و برق های فریب  ، خوشگوار است و نداهای روشنگری در حصار!!

امام مجتبی(ع) نیک می دانست مشی با مردم استحاله شده و مقابله با دشمنان عوام فریب و حیله گر  ، سینه ای به وسعت سینا و دلی به گستردگی دریا می طلبد . ایشان با درایت و مدارا ، آگاهانه مجاهده در این دو طریق را با بردباری و سعه صدر سرلوحه برنامه های خود قرار داد . 

به نمونه هایی از جلوه های رفتاری و گفتاری ایشان در متن جامعه اسلامی عنایت فرمایید .....

ادامه دارد...