سخن مطهر

هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 881)

«مانایی» یا «میرایی»؟!

 ساعت، نه تنها «زمان سنج»،که خود عامل «شکنج» است.

او «بی رحمانه» و «بی هیچ بهانه»،

«لحظه به لحظه» و «لمحه به لمحه»،

گوهرهای عمر ما را از «سرای بقا» به «دریای فنا»می ریزد.

ما چون «توده برف» با «شالوده شگرف»

در «شبانه روز » در برابر «آفتاب تموز»،

ذرّه ذرّه «آب» و تبدیل به «سراب» می شویم.

در این صورت «گفتار ما لاف» است و «رفتار ما ،اتلاف»،

مگر این که «گوهر لحظه ها» و «جوهر لمحه ها» را دریابیم.

در «گذر زمان» و «گذار زمین»،

تنها کسانی «جاودانه می پایند»،که راه مانایی را «خردمندانه می پیمایند».

ما برای «مانایی» آمده ایم،نه برای «میرایی»!

این ما هستیم که می توانیم از هر لحظه «گامی به سوی جاودانگی» بسازیم،

یا «لگامی به سوی از خودبیگانگی»!

این «بینش» ماست که «گزینش» ما را ارزش می بخشد،

گزینش «حیاتی لایزال» یا «ذاتی رو به زوال»!

#شفیعی_مطهر

-------------------------------

شکنج: شکنجه،رنج و آزار،مکر و حیله

لمحه: یک بار نگریستن،با شتاب به چیزی نظرکردن

شگرف: عجیب، طُرفه، نیکو ،کمیاب و بی نظیر در خوبی

تموز:  ماه دهم از ماه های رومی برابر با مردادماه،تابستان،موسم گرما

لاف :گفتار بیهوده و گزاف ،خودستایی

لگام: دهنه اسب