«یوغِ ذلّت» یا «بلوغِ عزّت»؟!
هر پگاه نو با یک نگاه نو
#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 913)
«یوغِ ذلّت» یا «بلوغِ عزّت»؟!
آن جا که سخن از «ناز» است و «نیاز»،
نیازِ «دل به دلبر» مطرح است نه نیازِ«سر به سَروَر».
«دلبر،ناز» دارد و «دل،نیاز».
«نازِ دلبر،فریبنده» است و «نیازِ دل،زیبنده».
«دل بی دلبر نمی تواند عشق بورزد»،
اما «سر بی سَروَر به دنیایی می ارزد».
ارزش سر به «شکوفایی مغز» است و «پویایی نغز».
سری که «خرد می ورزد»،به «سروری ابد می ارزد»،
ولی سری که «دیدنِ ژرف» و «اندیشیدنِ شگرف» را به دیگران وامی نَهَد،
خود ،«سر را به سَروَر» و «تن را به تاجوَر» می سپارد.
دل ،«خاستگاهِ قانون عشق ورزی» است و سر ،«پایگاهِ کانون خودارزی».
دلی که «مهر می ورزد»، به «سپهر می ارزد».
«سینه انسان»، «گنجینه یزدان» است.
دریغ است که این «گنجینه زرّین» را به «کینه دیرین» بیالاییم.
دل ،«فرودگاه فرشتگان» است و «جایگاه اَمشاسپَندان».
مبادا این «خانه قدّیس» و «آشیانه نفیس» را
«مَامَنِ اهریمن» و «وطنِ دشمن» قرار دهیم.
«سرهای فرازمند» بر «سریرِ شکوهمند» «می نشینند»
و خود ،«سرشت» و «سرنوشت» خویش را «برمی گزینند».
هر «سر»،یک «نظر» دارد،
ولی هر «سریر»،صد «نظیر»!
«زیبنده کرامت» و «برازنده شخصیتِ» انسان نیست
که از بنده ای چون خود «فرمان بَرَد» و برای او «قربان شَوَد»!
همه انسان ها «زاده» اند و «آزاده»،
مگر کسی که خود «بلوغِ عزّت» را فروگذارد و «یوغِ ذلّت» را بپذیرد!
#شفیعی_مطهر
----------------------------------
یوغ: چوبی که هنگام شخم زدن زمین روی گردن گاو می گذارند و گاوآهن را به آن می بندند
شگرف: عجیب،نیکو و خوش آیند،کمیاب و بی نظیر در خوبی و زیبایی
اَمشاسپندان: فرشتگان،ملائکه،در کیش زرتشتی عنوان شش فرشته بزرگ درجه اول
قِدّیس: پاک و منزه،بسیار پارسا و مومن
مَامَن: پناهگاه،جای امن
کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر
