سخن مطهر

هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 956)

«واقعیّتِ روشن» و «حقیقتِ مُتقَن»

همه خود را «پیراسته از رذایل» و «آراسته به فضایل» می دانیم.

تا کسی «اِکسیرِ غیب» نداند، خود را «اسیرِ عیب» نمی داند. 

عیب، «ضعفی گران» و «نقصی عیان» است که فقط دیگران دارند.

زیرا هر کسی ضعف های خود را «کمال» و نقص هایش را «جمال» می داند.

ما باید این «واقعیّتِ روشن» و «حقیقتِ مُتقَن» را بپذیریم،

که هیچ انسانی نه «دانای غیب» است و نه «مُبرّای از عیب».

انسان آن گاه عیب خود را «می پذیرد» و شیوه اصلاح خود را «فرامی گیرد»، 

که این «نظر» را «باور» کند،

که هیچ انسانی نه «کامل» است و نه «واصل»،

بل که همه در «سیر تکامُل» و «مسیر تعامُل» هستیم.

#شفیعی_مطهر

---------------------------------

مُتقَن: محکم استوار

تعامُل: با یکدیگر کارکردن،رفتار متقابل

مبرّا: تبرئه شده، کسی که پاک از تهمت است

واصل: رسنده، کسی که به هدف رسیده است