«قُلّه قناعت» و «قلعه مناعت»
هر پگاه نو با یک نگاه نو
#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 991)
«قُلّه قناعت» و «قلعه مناعت»
من پرندگانی را دیدم «انبوه» و فارغ از هر «اندوه»،
نشسته بی هیچ «سار و سختی» بر «شاخسار درختی» .
پرندگان در «خیالِ نشستن» بودند و شاخه در «حالِ شکستن»،
امّا هیچ یک از پرندگان نه از «افتادن» می ترسیدند و نه از «جان دادن»،
زیرا اتّکای آنان به «پر و بال» بود،نه به «شاخسارِ نهال».
کسی که «دامنه خودباوری» و «گردنه خداداوری» را بپیماید،
به «قُلّه قناعت» و «قلعه مناعت» دست می یابد.
او نه به «کسی احتیاج دارد» و نه به «خَسی خراج می گزارد».
«انسان خرداندیش» به «توش و توانِ خویش» اعتماد دارد
و «توش گران» خود را بر «دوش دیگران» نمی گذارد.
بیاییم «خویش را بسنجیم» و از «دگراندیش نرنجیم»،
و بفهمیم که «کیستیم» تا بتوانیم روی پای خود «بایستیم»!
#شفیعی_مطهر
--------------------------------------------
سار: رنج،آزار،محنت،درد،غصه
خراج: مالیات زمین و درآمد
خراجگزار: مالیات دهنده(خراج می گزارد: باج می دهد)
کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر
