سخن مطهر

هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد1025 )

«بامِ انسانیّت» و «مقامِ عقلانیّت» 

در «سیّاره زمین» و در این «گهواره وزین»،

میلیاردها «آدمیزاد می زیَند» و روزانه هزاران «نوزاد می زایند».

جمعیّتِ انسان ها همچنان رو به «زایش»اند و «افزایش» ،

ولی ستاره انسانیّت رو «اُفول»است و «نُکول» . 

ارزشِ انسان به «منطق» است،نه به «نُطق».

انسان با «نان» زنده می مانَد و انسانیّت با «ایمان».

انسان برای ادامه زیست به «تنفُّس» نیاز دارد و انسانیّت به «تفرُّس».

 انسانیّت با «شرافتِ کرامت» زنده می ماند و با «آفتِ لئامت» می میرد!

انسان با «طُعمه حیوانی» می بالد و انسانیّت با «لُقمه لقمانی»!

بیاییم از «زندانِ قَفَس» و «نردبانِ نَفَس»

بر «بامِ انسانیّت» و «مقامِ عقلانیّت» «برآییم»،

تا «فرزانگی» و «جاودانگی» را «بشاییم»! 

#شفیعی_مطهر

------------------------------

افول: غروب کردن،پنهان شدن،ناپدیدشدن ستاره

نکول: روی برگردانیدن از کسی یا چیزی

تفرُّس: به فراست دریافتن،نطلبی یا امری را به زیرکی از روی نشانه فهمیدن

 لئامت: پستی، فرومایگی،بخیلی

بشاییم: شایسته باشیم،لایق باشیم