«کِشتِ باور» و «بهشتِ بارور»
هر پگاه نو با یک نگاه نو
#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1049)
«کِشتِ باور» و «بهشتِ بارور»
در «عرصه هنروری» و «عرضه روشنگری»
سال ها «ریشه روشنایی» و «اندیشه شکوفایی» را
نه تنها در «خاطرِ خاک»،که در «خاطره افلاک»
«باید هر سحر کاشت»،تا در پگاه «شاید ثمر برداشت».
«کِشتِ باور» آن گاه «بهشتِ بارور» می شود،
که هر از چند گاه با «خونِ دل و دیده» و «اشکِ سپیده»،
آن را «سقایت» کنیم و «طراوت» بخشیم.
«ریشه این نهال» اگر با زلالِ «اندیشه استدلال» آبیاری شود،
«ساقه های تُرد» و «شکوفه های خُرد» آن
در برابر «دِشنه و دُشنامِ دُشمن» و «اهاله و اهانتِ اهریمن»
«سرسختانه» و «جاودانه»
«پایداری را پای می فِشارَند» و «بر ایستادگی سرمی سپارند».
هر شب سحر خورشید را بیدار کردم
عفریتِ شب را بر فرازِ دار کردم
شاید پگاه روشنِ امید بینم
هر لحظه جان در مقدمش ایثار کردم
#شفیعی_مطهر
--------------------------------
سقایت: آب دادن
تُرد: تر و تازه، نازک، زودشکن
اِهاله: فروریختن خاک،خاک ریختن بر روی میت
کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر
