«بانی تغییر» یا «قربانی تقدیر»؟
هر پگاه نو با یک نگاه نو
#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد1066 )
«بانی تغییر» یا «قربانی تقدیر»؟
انسانی که برای شخصیّتِ خویش «عزّت» و «کرامت» قائل است،
آن را با«ذلّتِ گناه نمی آلاید» و با «نکبتِ اِکراه نمی فرساید».
جامعه چُنین کسی را نه به «نِسیِه می انگارد» و نه به «نِسیان می سپارد».
او در «ردِّ عصیان» و در «حدِّ توان»
از «زمین،گناه را می سِتُرَد» و با «زمان راه را می سِپُرَد».
«احساسِ تدبیر را می گیرد» و «اساسِ تغییر را می پذیرد».
بنابراین «بانیِ تغییر» می شود،نه «قربانیِ تقدیر».
«پایه همیشه» و «دستمایه اندیشه» او
«هماهنگی با مناعت» است،نه «همرنگی با جماعت».
جماعتی که خود «می لَنگند»،با راست رُوان «می جنگند».
آنان خویش را در «ساحلِ سلامت» و دیگران را «قابلِ ملامت» می پندارند.
«فقدِ تشویش» در گروی «نقدِ خویش» است.
انسانِ «خودشیفته» و «خویش فریفته»،
«سهلِ شب» است و در «جهلِ مرکَّب».
خود را «کانونِ فضایل» و دگران را «مفتونِ رذایل» می پندارد.
نخستین «گامِ تنزیه» و «اقدامِ تنبیه»،
فرودآمدنِ «گُستاخِ مغرور» از «کاخِ غرور»است.
کسی را می توان «احمق انگاشت»،که خود را «مطلَق پنداشت»!
#شفیعی_مطهر
-----------------------------------------------------
بانی: بناکننده،سازنده،بنیانگذار
نسیان: فراموشی
مناعت: محکم و استواربودن،بلندنظری
فَقد: گم کردن،از دست دادن
سَهل: زمین نرم و هموار
تنزیه: دورداشتن خود از عیب و آلایش و بدی
تنبیه: بیدارکردن،هوشیارساختن،آگاه کردن کسی بر امری
کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر
