سخن مطهر

من آن گاه که رنگ شکست و باخت را در سیمای برگ های بازی دیدم،احساس کردم تنها راه پیروزی، شکست قوانین و ایجاد بن بست نمادین است؛

بنابراین فهمیدم که چرا همه سلطه طلبان خودکامه قانون گریزند و آزمون ستیز!! 

من آن گاه که ریشه درختان را دیدم،دانستم که پایبندی هر کس به اندازه ریشه ای است که در خاک دارد و اندیشه ای که در افلاک؛

بنابراین بر هر درختی نمی توان تکیه کرد .  

من در حافظه هر چوب، باغی را دیدم و در خاطره هر غروب،طلوعی. 

من عمری است جان را در قفس و جسم را در محبس می بینم.

میله های قفس نه در پیرامون که در درون روییده اند؛

این زندان در مجاز است،نه در درون دیوارهای دراز ؛ زندانی که ریشه را گزند می رساند و اندیشه را به بند می کشد.

من این سرزمین را دیار واژه های وارونه دیدم.

در اینجا "من" ،"نم" زده است،

"یار"،"رای"عوض کرده است،

"راه" گویی "هار" شده

و "روز" به "زور" می گذرد...  

ادامه دارد...

                                       شفیعی مطهر