«آغازِ نَفَس» و «پایانِ هَوَس»/1237
هر پگاه نو با یک نگاه نو
#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1237)
«آغازِ نَفَس» و «پایانِ هَوَس»
عشق «شیرِ شرزه» است،نه «شِرّیرِ هرزه»!
از «خیزشِ زمین لرزه» و «یورشِ این شیرِ شرزه»
انسان نه «باخبر» می شود و نه «صاحب نظر»،
مگر آن گاه که «ویران» و «پریشان» شود.
از زلزله و عشق خبر کس ندهد
آن لحظه خبر شوی که ویران شده ای
(استاد شفیعی کدکنی)
عشق،«آغازِ نَفَس» است و «پایانِ هَوَس»،
نَفَس در «فضای لاهوتی» و «هوای ملکوتی».
با عشق هر «سان»،«آسان» می شود و هر «دُشخوار»،«خوار»!
انسان در پرتوِ عشق،«خویش را می یابد» و از آن پس هر«دگراندیش را برمی تابد».
آن گاه «ظرافتی ژرف» و «ظرفیّتی شگرف» پیدا می کند،
که می تواند هر «صلۀ بیش» را در «حوصلۀ خویش» بپذیرد
و «انبوهی از اندوه» و «کوهی از شُکوه» را تحمُّل کند.
او با «سَکینه» هر «کینه» را می زداید
و برای این «گنجینه»،«هزینه» می پردازد.
خوشا آنان که عشق را «دریافتند» و عارفانه به سوی آن «شتافتند»!
#شفیعی_مطهر
------------------------------
شرزه: خشمناک زورمند تند و خشمگین
شِرّیر:بسیار بدکار ،صاحب شر
سان: رسم، عادت، طرز، روش، طور
دُشخوار: دَشوار،سخت،مشکل،ضدِّ آسان
خوار: آسان،سهل
ظرافت: زیرکی،نکته سنجی،خوش طبعی
صله:عطیه،احسان،جایزه
شُکوه: بزرگی و جلال، جاه و جلال، شوکت ،حشمت، مهابت و هیبت
سَکینه: وقار، مهابت ،آهستگی،آرامش
کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر
