سخن مطهر

شهر سرب و سراب (۱۶)

* من مردمی را دیدم که که چون حوصله انتظار نداشتند ، جهنم را در همین دیار به پا داشتند. اینان با رفتارهای عذاب دهنده و گفتارهای آزارنده چنان عرصه را بر یکدیگر تنگ می کردند که خود، رهایی را در مرگ می جستند. 

* من نسلی سوخته را دیدم که در سایه سار آرمان های پنداری خود غنودند و راهزنان گردنه هزاره سوم  ، کوله پشتی های اندیشه هایشان را ربودند .

* من پسته هایی را دیدم . آن ها که لب فروبسته بودند، در کنج عافیت نشسته بودند؛ اما آن ها لب می گشودند ، پسته خوران به زودی آن ها را می ربودند.

ادامه دارد...

شفیعی مطهز