سخن مطهر

غرور حاکمان

       عامل مشارکت گریزی شهروندان / 1

 #شفیعی_مطهر
 

کدام خود؟ / 1

تِلکَ الدّارُ الاخِرَةُ نَجْعَلُها ِللَّذینَ لایُریدوُنَ عُلُوّاً فیِ الْاَرْضِ وَ لافَساداً وَ العاقِبَةُ لِلْمُتَّقینَ

ما این بهشت ابدی آخرت را برای آنان قرار دادیم که در زمین اراده علوّ و سرکشی ندارند و حُسن عاقبت ویژه پرواپیشگان است. (قصص، 83)

در وجود هر انسان دو گونه «خود» در تکوین شخصیت او مشارکت دارند؛ یکی «خود حقیقی» یا «خود ملکوتی» و دوم «خود پنداری و خیالی» یا «ناخود».

تکریم شخصیت انسان و تلاش برای حفظ و ارتقای «عزّت نفس» او عاملی برای پرورش و تقویت «خود حقیقی و ملکوتی» است. انسانی که خود واقعی خویش را می یابد و کرامت آن را پاس می دارد، دریچه شخصیت خود را به روی همه کمالات اخلاقی و انسانی والهی می گشاید، و آن که خود پنداری یا حیوانی خویش را تجسّم شخصیت خویش می یابد ، از دنیای غرور، خود خواهی و تکبّر سر در می آورد.

غریزه «حبّ ذات» یا «خود دوستی» اصیل ترین و ریشه دار ترین میل در نهاد هر موجود به ویژه انسان است. این میل، موجد و محور همه تلاش های انسان در همه عرصه های هستی است؛ حتّی میل به کمال که خود پایه و مایة همه فعالیت های انسان است، از مظاهر این میل می باشد. این تمایل طبیعتاً «لذایذ» را جذب، و «آلام» را دفع می کند.

انسانی که در مسیر خود سازی و تزکیه نفس گام ننهاده، در همان مراحل حیوانی سیر می کند. همه عمر او جولان در میدان بین «تغذیه» تا «تخلیه» است. او در همه مراحل هستی نه موجی می بیند و نه اوجی. کمال مطلوب او در خوب خوردن، خوب پوشیدن، خوب شهوت راندن و خوب خوابیدن است.

اما انسانی که خود حقیقی و ملکوتی خویش را می یابد و در راه خود سازی مجاهده می کند، در می یابد که دیگران نیز حقوقی دارند و او موظف و مکلّف به احترام و پاس داشتن حقوق دیگران است.

ادامه دارد...
-------------------------------------------

برای دیدن دیگر آثار این قلم به کانال تلگرامی «گاه گویه های مطهر»بپیوندید : 

telegram.me/amotahar