اگر تو آنجا بودی …
اگر تو آنجا بودی …
#شفیعی_مطهر
کوُنا لِلظّالِمِ خَصْماً وَلِلْمَظْلوُمِ عَوْناً
(از وصایای امام علی علیه السلام)
آن گاه که نخستین تازیانه ستم بر پوست لخت اولین ستمدیده تاریخ، خطّی از خون کشید، و نخستین شمشیر خود کامگی و انحراف، فریاد سرخ رگ های استضعاف را بر سینة سیاه آسمان پاشید،
اگر تو آنجا بودی ، برای دفع ستم و رفع اَلَم چه می کردی؟
آن گاه که دست بیداد قابیل- اولین ستمگر تاریخ - فرا رفت و فرو آمد و نخستین قطرة سیاه مرگ را در کام هابیل- نخستین ستمدیدة تاریخ - چکانید و نخستین قطره خون پاک برسینة سیاه خاک فرو ریخت،
اگر تو آنجا بودی ، در نهی از منکر و نفی ستمگر چه می کردی؟
آن گاه که در مصر خون بردگان بی گناه را گِلمایه بنای اهرام سیاه می کردند و موساییان حق باور در رویا رویی با تفرعن فرعون های ستمگر با پیام آور حق نگر میثاق بستند و ارکان نفاق را در هم شکستند،
اگر تو در عرصه این نبرد حق و با طل بودی، چه می کردی؟
آن گاه که نمرود، این الهة جور و جهل و جمود برای نابودی ابراهیم، قهرمان آزادگی و امید و تندیس تناور توحید، مناره ای از خشم افراخت و دریایی از آتش افروخت،
اگر تو در این مصاف تبلور توحید با تحجّر پلید بودی ، چه می کردی؟
آن گاه که در صحاری کنعان برادران بی وفا، دام جفا گستردند، آتش کینه در تنور سینه آنان را بر آن داشت تا یوسف، آن ماه فضیلت را در چاه رذیلت خود افکنند،
اگر تو در آنجا بودی، که برای برادران یوسف جز اظهار تأسف گریز و گریزی نبود، چه می کردی؟
آن گاه که محمّد (ص)، آخرین پیام آور آسمانی بت ها و بت واره های شرک و خود کامگی را درهم شکست و غُل ها و زنجیرهای اسارت را از دست و پای افکار انسان ها گسست، آن گاه که در عرصه های بدر و اُحُد و خندق و در جبهه های رویارویی شرافت و اشرافیت، کفر و نفاق در برابر محمد (ص) پیامبر مهر و وفاق ، قامت بر می افراشتند،
اگر تو آنجا بودی ، در یاری اسلام و محو کفر و ظلم و ظلام چه می کردی؟
آن گاه که در صحرای طف و بیابان کربلا، حسین (ع) سردار سپاه سپیده ، پرچم سرخ جهاد را بر بلندای سبز فریاد برافراشت، آن گاه که یاران، برادران و فرزندان و همه هستی خود را در طبق اخلاص نهاد و عاشقانه به پیشگاه حضرت دوست تقدیم کرد، آن گاه که در گرما گرم نبرد ظهر عاشورا غمگینانه سر بر بازوی تنهایی نهاد و فریادِ «هل من ناصرٍ ینصُرُنی» را بر تارک همه آزاداندیشان بیدار در همه قرون و اعصار نواخت،
اگر تو در این صحنه مصاف نور و ظلمت، و سعادت و شقاوت حاضر بودی، برای اعلای کلمه توحید و امحای باطل پلید چه می کردی؟
آری اگر تو در همه عرصه های رویارویی حق و باطل، عدالت و تبعیض، شرافت و اشرافیت، و فضیلت و رذیلت حاضر بودی، دست در دست هابیل مظلوم، بر جفای قابیل می شوریدی،
هماهنگ و همنوا با موساییان ستم ستیز، تفرعن فراعنه حق گریز را در هم می کوبیدی،
در رکاب ابراهیمیان آگاه، نمرودیان خود خواه زمین را در هر زمان به خاک مذلّت می نشاندی،
همگام با یوسف صدّیق سال های ستروَن جوانمردی و صداقت و قرن های قحطی مهر و محبّت را پر از شکوفه های مهربانی و کرامت می کردی،
همراه با محمّد (ص) پیام آور بزرگ رحمت و حریّت با قامتی به بلندای قیامت با همه خود کامگان ستم پیشه و اشراف بی ریشه در می آویختی و خون سیاه عوام فریبان جبهة زور و زر و تزویر را می ریختی،
و در حماسة سبز عاشورا و نبرد سرخ کربلا در رکاب سردار سرافراز سپیده، کتیبة انقلاب را در کتاب آفتاب می نگاشتی، ریشه زور و اندیشة فسق و فجور را بر می کندی و بنای کاخ عزّت و کرامت را پی می افکندی. ….
افسوس! دریغ که من و تو در هیچ یک از آن صحنه ها نبودیم ، تا رسالت انسانی و تاریخی خود را انجام دهیم. امّا …
چشم دل باز کن که جان بینی
آنچه نادیدنی است آن بینی
اگر چشم دل و گوش جان را بگشایی ندایی تحوّل آفرین در همه ادوار تاریخ طنین انداز است که:
کُلُّ ارضٍ کربلا و کُلُّ یومٍ عاشورا
بنا بر این همه آن جبهه ها هم اکنون نیز همچنان گشوده است و نبرد بی امان پیوسته در جریان است.
صحنه های ستم ستیزی تنها من و تو را کم دارد …
گاه گویه های مطهر telegram.me/amotahar
