سه آذر جاودان و هزاران اخگر فروزان(2)
(به بهانه ۱۶ آذر روز دانشجو)
#شفیعی_مطهر
دانشجو دو بعد و دو جنبه دارد: عنصر جوانی و عنصر دانش دو مولفه ای است که او را در بین سایر لایه های اجتماعی ممتاز و مشخص می سازد.
دانشجو
جوان است و جوان مشتاقانه و عطشناک به سوی زلال محبت می آید و در ظلال
مودت می آساید .اما اگر زلال ناب نیابد ، ناگزیر به سوی ضلال سراب می
شتابد. باید به هر تشنه ای آب داد و به هر نیاز، جواب .
جوان دانشجو در دیار دوست غریب است و در دیار دشمن، گرفتار فریب .
در این سوی در کام غربت است و در آن سوی در دام غرب .
یا در غرب می سوزد یا با غربت می سازد .
در این جا برای کسب آزادی در فریاد است و در آن جا در انتخاب اسارت، آزاد .
اگر
روح نا آرام او چونان دریای خروشان بر سواحل اسارتگر بر می آشوبد و تن به
صخره ها می کوبد، نه به خاطر این است که نظم و نظام را بر نمی تابد ، بلکه
به خاطر این است که آزادی های مشروع را نمی یابد ! چه کند؟!
روح او سیمرغ راز است و شاهین تیز پرواز . شاهین است و جویای اوج و نهنگ است و پویای موج !
دل و نیت دانشجوی جوان تابناک است و دنیا را پاک می خواهد .
دنیای آرمانی او گلستانی است سرشار از نور و سرور و لبریز از شعر و شعور .
چون آن را به رویت نیابد، در رویا می یابد ...و چون نتواند با صراحت رایش
را بگوید، راه ریا را می پوید .
جوان دانشجو می خواهد تصویر جامعه را در قاب صداقت به تماشا بنشیند، نه در نقاب قداست !!
ابهام چون رنگ تقدس بگیرد، دیگر نه گاه پرسش، که جایگاه پرستش است !! و
چون ریشه سوال بیفسرد ، گل کمال می پژمرد . چه ، برای گل کمال ، سوال ریشه
است و ابهام، تیشه!!
او
می خواهد با یاری عقل و خرد خود در درک و فهم حقایق سهیم باشد، نه تسلیم
! طوفان ابهام ،برانگیزنده غبار ایهام است . و چون این دو بر وادی وجود
بوزند، نهال اندیشه را از ریشه برکنند .
جوان دانشجو چون از حربه اندیشه خلع سلاح شود، از تمییز خیر و صلاح وا ماند .
جوان در پیمودن راه "خودباوری" به "یاوری" نیاز دارد ، نه به "داوری" .
جوان را باید در روش اندیشیدن یاری کرد ، نه در گزینش اندیشه .
جوان باید خود بیندیشد، امور زیستن را تجربه کند و شیوه زندگی اجتماعی را از راه آزمایش و خطا بیاموزد .
در این راه کویر ذهن او تشنه زلال پند است، نه ضلال قید و بند .
او از تحمیل بیزار است، نه از تحلیل .
دانشجوی جوان فرهیخته چلچراغی از دلیل بر سقف شبستان باور آویخته است ، حق را به از" زر " می داند و باطل را عین "زور " .
با خداوندان "زر" و "زور " می ستیزد و از "تزویر " می گریزد .
او هم شور دارد و هم شعور .
از این "تپش" می گیرد و از آن "منش" .
باید او را بشناسیم و از شور او نهراسیم.
چه جوان برای جامعه نه تنها "قلب تپنده" که " مقلب آینده" نیز هست .
فطرت جوان اقتضا دارد که همواره فعال باشد، نه در حال انفعال .
طبع جوان عالی است و طبعا خواهان تعالی است .
جوان در بستر "انتقاد" رشد می کند، نه در خاکستر "انقیاد"!
جوان در بستر انتقاد جوانه ای نقاد بار می آید و در خاکستر انقیاد، زبونی منقاد !
جوانان نسل عصیان اند و اهل طغیان.
آنان پرشورند و بر بنیان های سنت می شورند. اما انگیزه این گرایش نه
عارضه بیماری است و نه عریضه بیعاری ، بل عین هنجاری است و آغاز هشیاری .
باید آنان را شناخت و دنیای آرمانیشان را ساخت.
آنان رسوم بی ریشه و سنن بی اندیشه را بر نمی تابند و با عطش بی اندازه به سوی هوای تازه می شتابند .
قهرمان شدن دشوار است و راه آن ناهموار .
جوانان برای قهرمان شدن شتاب دارند، اما برای پیمودن راه تاب ندارند .
برای پیمودن راه های دشوار هم هوش لازم است و هم خروش .
باید خروش را ستود و بر هوش افزود .
جوانان برای قهرمان شدن الگو می جویند و راه اسوه را می پویند .
باید الگوهای ارزشی را آراست و از انحرافات پیراست.
جوانان راغب رقابت اند و عاشق سرعت .
دوست دارند تا قله وادی وصال بتازند و به آزادی آمال بنازند.
باید این فرصت ها را پاس داشت و غنیمت انگاشت.
خاطر جوانان خطیر است ، اما در خطر تخدیر .
باید صمیمانه خطرات را رفع و مخاطرات را دفع کرد .
اگر این رودهای خروشان و فرصت های جوشان را آگاهانه و بخردانه کانالیزه
کنیم ، می توانیم همه گره های کور را بگشاییم و راه های ناهموار را
بپیماییم .
جوانان نه پلک بسته دارند و نه کلک شکسته .
ژرفای رویداد ها را می بینند و به داوری می نشینند .
"ناشایست"ها را می نگرند و "بایست"ها را می نگارند .
نمی توان حقیقت را از آنان نهفت و واقعیت را به ایشان نگفت .
نسبت به نگفتنی ها حساس تراند و از نهفتنی ها پرهراس تر !
پس بیاییم پرده پندار را بدریم و حقیقت اسرار را بنگریم .
چشمان را در زلال واقع بینی بشوییم و بدون پرده پوشی درمان درد ها را بگوییم.
جنبش جوانان خروش سیل است.
خروش سیل حرکتی بر وفق میل نیست.
این خروش با بی اعتنایی، خاموش نمی شود و از خروش نمی افتد.
صورت مسئله را نه پاک، که باید ادراک کرد.
این سیلاب عظیم ناچار از پویش است و ناگزیر از یورش.
نه«رکود» را می داند و نه «جمود» را می تواند.
به گونه طبیعی راه گذر می جوید، و چون نیابد راه خطر می پوید!
دریغ است که این نیروی خلّاق لایزال، راه زوال گیرد و به ابتذال گراید.
نیروی عظیمی که می تواند «فردا» را بسازد، چرا «امروز» را ببازد؟!
آن که امروز را تلف می کند، فردا را نیز از کف می دهد!
جوانان گنجینه هویت خود را در آیینه اصالت می یابند.
باروری نسل جوان در گرو خود باوری است؛ و نسل جوان به «خود باوری» نمی
رسند، مگر آن گاه که جامعه و متولّیان آن به «جوان باوری» برسند.
جوانان
نه سیاهی سپاه، که سپیدی پگاه اند؛ با «یاس» ها یگانه اند و با «داس» ها
بیگانه؛ متولّیان درد آشنا باید برای کانالیزه کردن این سیل خروشان و بهره
برداری از این چشمه جوشان طرحی نو در اندازند و راهی تازه آغازند.
نیروی
عظیم جوان نه «تهدیدی ویرانگر»، که «فرصتی زود گذر» است؛ دریغ است که این
«فرصت ارزنده» را به «تهدیدی براندازنده» تبدیل کنیم!!
جوان اگر طغیان می کند و عصیان می ورزد، اشکال نه در «گناه» او، که در «نگاه» ماست.
اگر جوان را خیره می بینیم، شاید بدین علت باشد که او را با عینک تیره می بینیم، باید چشم ها در چشمه زلال حقیقت شست.
هنگامی که جوان از قرار گرفتن در حوزه درک و دایره فهم متولیان فرهنگی و اجتماعی دلسرد می گردد، چگونه بی تفاوت و بی درد نشود؟!
و چون بی درد شود، از نگاه متولّیان طرد می گردد.
نقطه پایان این کنش ها و واکنش ها کجاست؟!
داشتن جامعه ای خفته و خاموش، و جوانی تسلیم و سراپا گوش برای مدیران جامعه افتخاری نیست!
برفرض که ما بتوانیم، مردمی آرام و جوانانی رام بپروریم؛ چنین جامعه و جوانانی هرگز نه مبتکر می شوند، و نه متفکر.
همسوی با جریان آب و همدوش با ماهیان پر شتاب شنا کردن، نه نشانه نبوغ بکر است، و نه جوانه فروغ فکر.
آنگاه شکوفه فکر شکوفا می شود و پای اندیشه پویا می گردد که از ریشه بروییم و راه اندیشه را بپوییم.
پویش با پای خود و رویش با رای خود نشانه استقلال و پشتوانه کمال است.
پیروی کور کورانه و تقلید ناآگاهانه از غوغا سالاری حاکم بر جو جامعه، جوانه سبز اندیشه را می افسرد و شکوفه سرخ تفکر را می پژمرد.
ادامه دارد...
شما را چشم در راهم در گاه گویه های مطهر telegram.me/amotahar
