«تنگیِ قفس» و «دلتنگیِ محبس»!.فرگرد1404
هر پگاه نو با یک نگاه نو
#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1404)
«تنگیِ قفس» و «دلتنگیِ محبس»!
هر «پرندۀ حقیر» و «درّندۀ صغیر»،
که در «قفسی تنگ» و «محبسی از سنگ» زاده می شود،
تا «پَر و بال» و «یال و کوپال» ندارد،
نه «تنگیِ قفس» را احساس می کند و نه «دلتنگیِ محبس» را؛
امّا چون «بال ها و یال ها ببالند»،آنان از «تنگی سیاهچال ها می نالند».
در این جا نمی توان «پرنده را از پرواز» و «درّنده را از تاخت و تاز» محروم کرد!
آن ،«سپهری بی کران» می خواهد و این «صحرایی بی پایان»!
برای انسانِ «فکور» و «باشعور»،
«ژرف دیدن» و «شگرف اندیشیدن»،
«پر و بالِ پرواز» است و «یال و کوپالِ تاخت و تاز».
منعِ انسان از «آزاداندیشی » و «سبزکیشی»،
«شکستنِ پَرِ پرواز» است و «بستنِ پای تاخت و تاز»!
بیاییم «انسان را از انسانیّت» و «جهان را از عقلانیّت» محروم نکنیم!
چه زیبا سرود «بیدل» آن «شاعر فاضل»:
زین پیش که دل قابل فرهنگ نبود
از پیچ و خم تعلّقم ننگ نبود
آگاهی‌ام از هر دو جهان وحشت داد
تا بال نداشتم، قفس تنگ نبود
#شفیعی_مطهر
-----------------------------------
یال و کوپال: تن و توش ، برز و بالا ، زور بازو
ببالند: رشد کنند،(بالیدن:رشد و نموکردن،افتخار کردن)
کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر
