دعا به ذات ملوکانه! قصّه های شهر هرت،قصّۀ177
دعا به ذات ملوکانه!
قصّه های شهر هرت،قصّۀ177
شفیعی مطهر
چند روزی بود اعلی حضرت هردمبیل به بیماری سختی مبتلا شده بود،که همۀ پزشکان شهر هرت نتوانستند او را درمان کنند. ناگزیر کاهنان او را به نذر و نیاز و دعای مردم حواله دادند. بدین منظور روزی را به عنوان دعا به ذات ملوکانه نامگذاری کردند و ضمن تعطیل عمومی همۀ مردم را به معبد فراخواندند تا دسته جمعی برای شفای ذات ملوکانه دعا کنند.
در آغاز مراسم کاهن بزرگ پشت تریبون رفت و ضمن تعریف و تمجید از خاندان سلطنت بویژه اعلی حضرت هردمبیل خطاب به ذات ملوکانه گفت:
اعلی حضرتا! امروز همۀ شیفتگان آن حضرت با کمال میل در اینجا حضور یافته اند تا به ذات ملوکانه دعا کنند!ای مردم! چه عاملی شما را در این جا گردآورده است؟
مردم یک پارچه فریاد برآوردند: زور!
کاهن که دست و پای خود را گم کرده بود،ضمن لبخند کوشید چنان وانمود کند که مردم شوخی می کنند!
سپس رو به مردم کرد و گفت:
مردم عزیز! «کمال میل» چه احساسی در وجود شما برمی انگیزد؟
مردم فریاد برآوردند: «یک دروغ!»
کاهن با رنگ پریده و با لکنت زبان ادامه داد:
ای مردم پاکدل و مستجاب الدّعوه ! شما که دلی پاک و زبانی زلال دارید دعا کنید تا اعلی حضرت سریعاً از کلّیّۀ بیماری ها عاجلاً شفا یابند!
در این حال میان مردم ولوله و همهمه ای درگرفت و جملاتی مبهم در صحن و سرای معبد پیچید. کاهن خیال کرد مردم دارند دعا می خوانند. بنابراین از نمایندۀ مردم خواست که دعای مردم را با صدای بلند بخواند. ناگهان یک نفر که صدای رسایی داشت،بلند فریاد کشید:
مردم می گویند:
ما اگر دلمان پاک بود و دعاهایمان مستجاب شده بود، تا حالا صد دفعه تو و اعلی حضرت به درک واصل شده بودید!
